Koh Samui en de laatste dag
Vrijdag, vanuit een dik resort op Koh Samui
Rechts van me speelt een eekhoorntje in een boom en links van me staat een prachtige roze orchidee in bloei.
De kinderen liggen in een ander bungalowtje, een eindje verderop. Het is net of ze al op kamers zijn. Het lukt deze ouders na een enigszins moeizame start in Chiang Mai heel goed om los te laten. We genieten van onze eigen ruimte en te zien aan de puinhoop in hun ruimte , zij ook.
De laatste dag gaat in. De zee blijft de Thaise zee, ik heb uitzicht op Koh Phagnan en het blijft adembenemend om naar dat oneindige blauw, soms groen, te staren. De wolken zijn grijs, wit blauw gemêleerd en beloven regen. De zeilboten die hier voor onze neus dobberen op Bo Phut maken dat we ons echte yuppen voelen en het arme Thailand wat ik ook heb kunnen waarnemen lijkt heel ver weg.
Toch niet als ik het hotel uitloop en het eerste willekeurige weggetje rechts weer insla. Dan komt dezelfde vraag van de eerste dagen in mij naar boven, waar leven deze mensen van en hoe verkwistend ga ik met mijn rijkdom om? Het is niet anders, ik kan hun leven niet verbeteren, daar is een enorme organisatiedeskundige voor nodig en de vraag is of dat wel zo wenselijk is. Ik kan met mijn geld , door het toerist zijn, een steentje bijdragen aan deze economie, dat heb ik dan gedaan.
Het wisselgeld heb ik ook ontvangen, ik voel me rijk en gevuld.
Ik val in herhaling, ik ben klaar en kan gaan toegeven aan mijn verlangen naar de koele ochtendbries waar ik volgens het thuisfront wel twee dikke truien voor nodig heb.
Mijn verlangen naar de bruine boterham met hele zoute kaas, mijn verlangen naar olijven, tomaten en feta ( volgend jaar Griekenland?) en mijn verlangen naar weer zelf koken. Rik en de kinderen fleuren helemaal op als ik die laatste wens uitspreek, ze maken geen bezwaar.
En tijdens het koken zal ik terugdenken aan mijn afscheid van Sam, de” huilende ober” die na een laatste hand op Riks arm gelegd te hebben zich ontroerd afwendde. Als ik het heb over spreken en voelen vanuit mijn hart dan heeft Sam bij mij de deuren wagenwijd opengezet. In al zijn eenvoud, in al zijn wijsheid en met zoveel liefde kon ik niet anders dan steeds ontroerd raken als hij in de buurt kwam. Ik denk dat hij mij de “huilende vrouw uit Holland” noemt.
Ik had als afscheid een boekje geschreven voor hem. Ik weet dat hij graag Engels leest en in mijn verhaal voor hem heb ik geschreven wat er met mij gebeurde in zijn nabijheid.
Op zijn beurt kwam hij in de ochtend van het afscheid, en het geven van mijn cadeautje, met een prachtige schildering op doek uit Myanmar als cadeau voor ons. De liefde was wederzijds maar dat had ik ook al gevoeld.
Zaterdagochtend 6 uur
En nu is het stil. Net zoals de eerste ochtenden zit ik in mijn eentje aan het strand, hier en daar een een Thai die het strand aan het schoonvegen is ( kan net zo goed een arbeidsimmigrant uit Myanmar zijn) en verder alleen het ruisen van de zee, de vogeltjes en verder is het stil.
Vrij naar Guus Meeuwis zing ik zachtjes:
En ik zit hier alleen op een erg stil strand, ik heb eigenlijk nooit last van heimwee gehad…..
Ik wilde veilig, zon, zee en ruimte. Ik heb alles gekregen wat ik nodig had.
Ik ga maar en ben
( J.C.van Schagen)
Dank jullie voor het meereizen en de vele, leuke reacties.
Carolien
Koh Tao en de voorbereiding om naar huis te gan
Dankzij ouderwetse Norit van oma komen Marie en ik langzaam weer in onze oude energie hoewel echte onvervalste Thaise geuren onze maag nog een kwart slag doen draaien.
We proberen voorzichtig weer voedsel tot ons te nemen, vleesgerechten slaan we over en enkel verse vis van de BBQ krijgt een kans. Blijft er dus genoeg heerlijks over want vers fruit is volop beschikbaar en de shakes staan op favoriete plaats numero uno.
We genieten enorm van de prachtige blauwe zee en het 'zilverwitte' strand voor ons. Gisteren hadden we dankzij een sterke wind golven en Anna en Marie hadden dikke pret in de zee. Onze gedachten gingen even uit naar de Tsunami van 2004 ( die overigens niet hier plaats vond maar aan de andere kant van Thailand) en hoe het zou zijn als je ineens een huizenhoge golf op je af zou zien komen. We wanen ons veilig.
Na ruim negen weken reizen nadert nu met rasse schreden het afscheid van dit wonderschone land en zijn diverse bewoners.
De kinderen vroegen mij naar de highlights van mijn reis. Die zijn moeilijk te vangen. Een poging heb ik gedaan in de beschrijvingen op mijn blog. Een behoorlijk aantal andere ervaringen laat zich moeilijker in woorden vertalen en daarbij, het is ook prettig om thuis nog iets te vertellen te hebben.
Ik ga afscheid nemen van de kleuren en geuren. Ik zal bij thuiskomst misschien nog wel eens een toko inlopen maar de sensatie zal anders zijn .
Ik ga afscheid nemen van de vriendelijke Thaise bevolking. Ik ben dankbaar voor de hulp die ik heb gekregen op momenten dat ik die ook echt nodig had. Ik kijk met bewondering naar een volk wat met zoveel overtuiging en zoveel respect met haar religie omgaat. Het legt een basis waarin ik me als alleen reizende vrouw geen enkel moment onveilig heb gevoeld. De welbekende Thaise glimlach die ook een duidelijke achterkant heeft. Ik heb ook minder vriendelijke momenten gezien en ervaren en het is natuurlijk een paradox dat je uit respect geen nee zegt maar dat er wel een neen is.
En toch, ik heb geleerd om met veel geduld, vriendelijkheid en een dikke glimlach nee te kunnen zeggen. Ik hoop dat ik dat mee kan blijven dragen in het toch veel hardere, directere en minder tolerantere Nederland.
Er valt zoveel te vertellen na zo'n reis en in deze laatste dagen kijk ik met weemoed terug. Een beetje melancholisch, terwijl mijn gezin nog midden in de vakantie zit ben ik al aan het teruggaan. Kan ik vasthouden om gewoon maar in het moment van de dag te leven/
Uiteraard is dat makkelijker als je in een warm land zit waar je natje en droogje verzorgd worden of in elk geval waar je zorgt dat dat verzorgd wordt. Natuurlijk is dat makkelijk als je geen andere verplichtingen hebt dan die aan je zelf. Ik heb er zo van genoten om enkel de verplichting aan mezelf te hebben dat ik die ontwikkeling wel graag verder mee wil dragen.
We gaan de laatste drie dagen tegemoet. We verlaten Koh Tao en gaan naar Koh Samui. Het eiland wat ik de minste kans heb gegeven omdat er vaak een beetje denegrerend over geschreven wordt.. Ook Koh Samui zal zijn schoonheid hebben en die gaan we lekker nog met z'n viertjes ontdekken.
Ondertusen laat ik hier op Koh Tao, na mijn verjardag, bij sommige bungalows waarvan ik weet dat er kinderen logeren een ballon achter. De verbaasde en opgetogen snoeten bij de kleine vinders zijn fantastisch.
Nachtrit naar Bangkok en dooreis naar Koh Tao
Nachtrit Chiang Mai naar Bangkok
Ik had me hier al weken op verheugd. De slaaptrein van Chiang Mai naar Bangkok.
Met name de trein van 14.50 uur zou geweldig zijn, met laat middag en schemerlicht door het landschap van Noord- Oost Thailand. Ik zag de groene rijstvelden al voor me, had gehoopt ananasvelden te kunnen aanschouwen ( weet pas sinds een paar weken hoe een ananas groeit).
Maar neen, het heeft zo hard geregend dat de trein niet rijdt....... heuh.... dat is toch enkel in Nederland dat als de blaadjes vallen de wissels het niet meer doen en de spoorwegen problemen hebben? Het is anders, Thailand is altijd weer anders.
Bepakt en bezakt, want we hebben ons wezenloos aan cadeautjes gekocht, staan we daar op het station van Chiang Mai. We krijgen wel ons geld terug, dat is mooi geregeld en dan?
Vliegen is nauwelijks een optie want de prijzen vliegen de pan uit. Grote vraag, gering aanbod en Thailand doet mee aan economische principes. De bus? We kijken elkaar bedenkelijk aan en hadden we dat nu maar net iets langer volgehouden.
Vol optimisme stappen we toch de bus in, Marie heeft er ondanks wagenziekte zin in en we boffen want er rijdt toch gewoon maar even een mooie airco VIP bus. Alles er op en eraan tot en met welkomstdrankje en - hapje toe. De TV met Thaise horrorfilm staat een beetje hard maar na vraag van mij of 'the volume , is very loud' het geluid wat zachter kan, gaat met boze onthaise blik eerst het licht uit ( Loud is denk ik, op z'n Thainglish, light) en na poging om misverstand recht te zetten ging ook de TV uit. In het donker rijdt de VIP-bus om 20.00 Chiang Mai uit. Medebusbewoners kijken me niet blij aan, gelukkig is het licht ui en kan ik me verbeelden dat mensen me dankbare blikken toewerpen.
Het werd letterlijk nachtbraken. Marie , gevoelig voor wagenziekte, is om precies 1.07 begonnen en niet meer gestopt. Zelfs nu, in de hotelkamer gaat ze door met zeg maar dagbraken. We proberen haar toch steeds te laten drinken maar het komt er met dezelfde snelheid weer uit. Slapen lijkt de enige optie. Het moederdier wat zich zeven weken gekoesterd heeft in zon, rust en zaligheid is wakker gekust ( ik had hier een ander woord neer geschreven).
Het moederdier laat zich zowiezo niet meer in slaap sussen want apentrots loop ik in het openbaar achter mijn meiden aan. De Thaise mannen en vrouwen vergapen zich aan hun schoonheid en de dames krijgen dat ook nog eens aan de lopende band medegedeeld. Ook aan mij wordt met regelmaat gevraagd of ik de moeder ben van deze geweldig mooie meisjes. JA , volmondig en hardop ja, dat ben ik en ik ben minstens zo onder de indruk als zij.
Hoe anders is het voor Rik om hier rond te lopen. In de' rosse' buurt maak ik er grapjes over, leg ik beschermend mijn arm om hem heen en maak ik duidelijk dat hij reeds bezet is. Hij ervaart het echter niet als prettig om zo benaderd te worden. De Thaise 'vrouwtjes', de massagesalons met dubieuze aanbiedingen. Het is zo'n andere wereld, ons zo niet eigen.
Op die momenten voel ik me dankbaar in ons gezinssysteem wat bescherming en veiligheid biedt. Ook al zoek ik nu opnieuw mijn rol. Na zeven weken vrijheid is samen in een vreemd land soms heel erg samen. Opnieuw evenwicht zoeken, vinden en behouden is misschien nog wel een grotere klus dan zeven weken mijn gang kunnen gaan.
Dus, nu op mijn verjaardag zijn Anna en Rik door Bangkok, Chinatown, aan het fietsen met Co van Kessel, ligt Marie haar busreis te verwerken en kan ik schrijven en dromen, door het raam naar Bangkok staren en vieren dat ik weer een jaar ouder en wijzer geworden ben. We hebben besloten mijn verjaardag op Koh Tao nog maar eens dunnetjes over te doen.
6 augustus
Inmiddels zitten we op Koh Tao, ben ik terug bij mijn 'huilende ober' en Som, de ticketverkoopster. Een warm weerzien met naar mijn gevoel nog steeds onwennige onthaise omhelzingen. Ik weet eigenlijk niet of Thaise mensen elkaar wel omhelzen. Ik ken van hen enkel de Thaise Waai en een armaanraking, meer afstand, zeer zeker niet minder respectvol. Maar als ze dan op afstand je naam roepen en naar je toe rennen kan ik niet anders dan in gewoonte vervallen door mijn armen te spreiden en warm te omhelzen.
Aankomen op Koh Tao is even als thuiskomen. Na een lange treinreis van Bangkok via Chumpon waarbij wagenziekte van Marie gewoon een besmettelijke buikgriepvirus bleek te zijn , was het nu mijn beurt om enkele liters vocht te verliezen. Wat kan een mens op reis zich dan ziek voelen ( en wat fijn dat ik niet meer alleen was). Daar waar ik veel medeleven kreeg met een ontwrichte enkel staarde iedereen nu beleefd en enigszins gegeneerd een ander kant op.
We herstellen langzaam, verdragen geen Thais voedsel dus ieder bord met bijvoorbeeld Pad Thai wat Rik bestelt wordt door ons met zuur gezicht bekeken. Ik houd me nog even bij yoghurt met fruit, Marie is al weer voorzichtig begonnen met tomatensoep en 'Greek salad'.
Maar we zitten aan zee, er is volop water ondanks dat de resort-eigenaren in Chumpon riepen dat het water op Koh Tao finished was. Dat is wel grappig want in Bangkok roepen ze dat je hotel finished, closed is,en hier roepen ze dat het aan de overkant gedaan is met het water. Ik denk wel dat er sprake is van laag water hoewel me dat verbaasd na de hoeveelheid water die wij in Chiang Mai hebben gehad. Je zou toch zeggen dat dat uiteindelijk allemaal weer naar eenzelfde zee stroomt.
Ik geniet van de rust van het eiland. Ik schreef het al eerder, ik ben meer een mensen mens. De stad zowel Chiang Mai ( en dat is een rustige stad) als Bangkok waren mij te hectisch. Eenmaal mijn weggetje gevonden kon ik er goed verblijven maar de weldadige stilte in de ochtend, het ruisen van de zee, de vogeltjes verkies ik boven het stadslawaai en de Thaise 24 uurs economie.
Vanochtend om 5 uur gezwommen in de zee onder een prachtige sterrenhemel, een beetje aan de frisse kant maar wat is dat goddelijk.
Chiang Mai - Olifanten en raftten
Het regent en dat geeft me eindelijk de gelegenheid om eens rustig te gaan zitten schrijven. Met familie reizen is toch heel wat anders. Het is moeilijker om tijd en ruimte voor mezelf te creëren ( ja , ja, dat is even wennen na zeven weken vrijheid). Er zijn zoveel mensen waar je weer rekening mee dient en wil ( te) houden.
Maar goed het regent. De familie wilde een day off en ligt te slapen. Ik wilde gaan fietsen maar dat laatste vervalt door al dat water. Het regent te hard om daar dapper door heen te bijten. Er zijn genoeg alternatieven, om elf uur gaan weons lekker laten masseren en het klaart langzaam op dus ik verwacht dat we rond twaalf uur wel weer op pad kunnen. Het is zondag en dat betekent zondagmarkt in Chiang Mai. Daar wordt wereldwijd vol lof over geschreven. Een markt met vooral lokale handelaren in zelf gemaakte artikelen. Volgens Jenny, de liefste vrouw van de receptie, is de markt vooral goed om souvenirs en cadeautjes te kopen. Dat zullen we dan voor het thuisfront maar eens gaan doen!
Afgelopen twee dagen waren vol geweldige indrukken.
Een bezoek aan Elephant Nature Park. Een park, opgezet door Leck een Thaise dame, dochter van een Sjamaan. Zij is in de jaren negentig gestart met het verzorgen van twee baby olifanten en heeft nu een enorm terrein met 37 olifanten. Dit bezit is opgebouwd dankzij vrijwilligers, bezoekers, donaties en entree gelden. Zij houdt zich bezig met welzijn van olifanten in Thailand. Houdt petities voor betere wetgeving. Koopt grond aan om de olifanten ruimte, een eigen plek te geven en koopt verwonde, getraumatiseerde olifanten van mahouts , geeft ze een respectvolle liefdevolle thuisplek.
Geweldig. Het respect en de liefde straalt aan alle kanten. Gedurende een dag word je mee genomen in de verzorging van de olifanten. Je geeft ze eten, je gaat ze mee wassen in de rivier, je bekijkt documentaires en je geniet van een geweldige lunch. Je kunt ook kiezen voor een twee- of driedaagse, je kunt ook een week of drie maanden daar als vrijwilliger komen werken. Dat laatste spreekt Anna enorm aan en ik zie haar na haar middelbare school hier wel een paar maanden aan de slag gaan. De documentaire over omgang met olifanten in Thailand was zo verschrikkelijk dat Anna en Rik niet meer konden kijken en Marie en ik zaten te huilen. We zijn blij dat we niet op een olifant zijn gaan zitten. Leck doet belangrijk werk, door ons bezoek dragen we daar een heel klein steentje aan bij. Mocht een van de lezers van mijn blog ooit op een olifant willen gaan zitten dan vraag ik je eerst naar de website van dit park te gaan en de documentaire te bekijken. Wellicht ben je dan in staat om het onderscheid te maken tussen diervriendelijke- en wrede omgang met deze prachtige imposante viervoeters.
Gister stond Raften op ons programma. Met een bootje 10 kilometer de Mae Ping River af varen.
We zijn deze dag gestart met de oefening 'wachtenin de lounge van het hotel' . De afgesproken tijd was toch al ver verstreken. Gelukkig ben ik al acht weken in Thailand, ik heb geduld. Ik heb meer geduld dan de lieve Thaise van de receptie die zich toch wel zorgen ging maken. Zij ging bellen en bellen en bellen, ik heb geduld en overtuig mijn familie dat het wel goed komt ( ik herken mezelf bijna niet terug, als ik deze verworven kwaliteit toch eens vast kan houden als ik thuis ben). Wachten, opnieuw bellen, wachten..... oh ze zijn ons vergeten..... wachten en dan worden we twee uur later eindelijk opgehaald en met privévervoer door Than, medewerker van tourbureau, naar de afgesproken plek gebracht. We boffen want Than blijft de hele dag in onze nabijheid en maakt tijdens onze tocht op de rivier de meest geweldige foto's en begeleidt ons met veel aandacht naar de verschillende onderdelen als bijvoorbeeldhelmen en zwemvesten uitzoeken, vegetarische lunch bestellen. Hij schaamde zich vreselijk maar kon al snel weer grapjes maken nadat ik overduidelijk zei dat we niet boos waren en zin in de dag hadden. Het is zo belangrijk dat je vriendelijk blijft in dit land waar boosheid, frustratie en ergernis taboe is. Gelukkig, ik ben al acht weken hier en heb me dit gedrag goed eigen gemaakt.
Het Raften was geweldig, Deet, onze persoonlijke captain op de boot, stuurde ons met duidelijke instructies langs rotspartijen, waterkolken en andere duizelingwekkende watervallen. Waar wij, als familie, langs een 'veilig' doorgangetje geloodst werden, werd een boot met vier macho knullen dwars over de 'afgrond'gestuurd met als gevolg dat de boot omkeepte, iedere boot zijn eigen afgestemde lol zeg maar. Het was spannend maar geen moment onveilig. De begeleiders in de boten zijn ook allemaal jongens die opgegroeid zijn langs deze rivier en de plekken door en door kennen.
Terwijl je in zo'n bootje afzakt zijn het met name de kleuren om je heen die zo overweldigend zijn. Het groen van de jungle is zo fascinerend. Helder, fris en het lijkt wel of er heel veel blauw inzit. Het water is bruin, oker, geel en het hotel weigert dan ook om handdoeken mee te geven naar dit soort tochten. Wit komt bruin terug ( T-shirtjes en hemdjes trouwens ook).
Vandaag dus hangdag en zondagmarkt. Morgenochtend nog een tocht door de bergen en dan gaan we richting Bangkok, bekend terrein............ nou ja.......... bekend......
Het weerzien en Chiang Mai
En dan staan ze daar in een keer bij de uitgang van de arrivals. Ik had me een beetje zorgen gemaakt of ik ze op dat grote vliegveld van Bangkok wel kon vinden maar Thai blijven Thai en er werd mij precies gewezen waar ze vandaan zouden komen. Het is ook wonderlijk dat hoe ongeorganiseerd Thailand overkomt hoe strak het geregeld is in de bijvoorbeeld de Skytrain en het vliegveld. Geen vuilnis, geen rotzooi, geen prullenbakken.
Tranen, lachen, aanraken, praten, lachen, aanraken en in mum van tijd is het weer zo vertrouwd en gewoon. We hebben alle tijd voor de overstap dus ik neem ze even mee naar buiten om te voelen. Vanuit de barre natte kou van Nederland wordt de tropische hitte als weldadig ervaren. Wacht maar...... denk ik wijsneuzerig.
Het wachten in de chique lounge van Bangkok Airways is absoluut geen straf en de tijd vliegt voorbij. De eerste thaise lekkernijen worden voorzichtig geproefd ( en terzijde geschoven, het is even wennen, kleefrijst met chocolade in een bamboeblaadje).
En dan Chiang Mai. Een verademing na de hectiek van Bangkok. Voor Rik niet, die lijkt het te ervaren alsof hij in een achtbaan zit. Verkeer wat links en rechts ( en andersom) voor bij stuift en ik herken mijn eigen emoties van de eerste dagen met een dikke glimlach. Het is zo anders.
Het samenzijn lijkt zo gewoon maar in de nacht waar Rik een jetlag ligt te verwerken en ik dapper wakker naast hem lig breekt het ons beide op dat we gescheiden liggen van de kinderen. Ik had het bedacht, ben half op zoek geweest naar een familyroom maar dat was niet gelukt. We voelen ons afgesneden. We horen nu even heel dicht bij elkaar te liggen. We sluipen door de gang van het guesthouse naar kamer 104 en proberen de kinderen wakker te krijgen. De deur zit in het slot en ze reageren niet. Rik stuurt ze door de gesloten deur een SMSje, geen reactie. Als eenzaam, verlaten ouders keren wij terug naar ons eigen bed en gelukkig, Rik valt ook in slaap.
De volgende ochtend blijkt dat ze als blokjes beton hebben liggen slapen, nergens last van gehad. Ze moeten wel grinniken om onze zorgen en behoeftes. Dit is de volgende stap in het ouderlijke loslaten.
Terwijl zij in de ochtend nog lekker liggen te slapen ben ik al weer vroeg op pad. Een eerste verkenning van Chiang Mai. Ik zie al snel fietsen staan en dan realiseer ik me dat ik niet meer alleen ben. Ik zal toch moeten overleggen over de plannen en activiteiten en ik wil voorkomen dat ik de reisleidster van het gezelschap word. Ik wil ook voorkomen dat het zij en ik blijft. Natuurlijk heb ik een voorsprong in kennis en ervaring hier in Thailand maar om ze gelijk de eerste dag op de fiets te zetten is teveel gevraagd.
Ik ga even lekker muesli met yoghurt en vers fruit eten geniet van de rust van dit stadje en ohja ik informeer waar ik moet zijn voor het verlengen van mijn visum. Dat ga ik morgenochtend maar even doen, de familie slaapt toch uit en in die tussen tijd kan ik even op en neer.
Chaing Mai, overrzichtelijk, vriendelijke Tuktukmijnheer die moet lachen ( maar dat doen ze altijd tenzij) omdat ik zo scherp onderhandel met een big smile. Nee , het is duidelijk niet mijn eerste dag, de jetlagsmoeltjes naast mij tonen iets anders maar mij belazer je niet. Dezelfde onderhandelingsvaardigheid komt me ook goed van pas als Marie zich op de nightmarket helemaasl te buiten gaat aan het kopen van kleding. Het is het walhalla voor tieners die hun kleedgeld gespaard hebben om in Thailand hun kledingkast aan te vullen. Ik vind nog steeds dat ze vergeleken met Bangkok te hoge prijzen vragen en ik noem de verkopers dan ook de plaatsen in Bangkok waar ik het goedkoper gezien heb. Dat lijkt wel indruk te maken en er wordt lachend goed onderhandeld. Iedereen blij......
Het is wel anders want in het alleen reizen heb ik ervaren dat ik makkelijk contacten op doe. In gezinssamenstelling val je weer terug in je eigen systeem en ervaar je het reizen en het elders zijn vanuit je eigen kringetje.
We genieten desalnietemin met volle teugen. Rik en de kinderen kijken hun ogen uit. Een geplande wandeling door Chiang Mai ( ik had van iemand een mooie route gekregen) start bij de Wat Phra Singh waar we onmiddellijk in de lappen worden gehesen om onze blote benen en armen te bedekken. De monnikken zijn net klaar met hun ochtendmeditatie en 'gaan aan tafel'. Zo gewoon, zo bijzonder om al die oranje mannen net nog zo sereen te zien zittenchanten en die nu lachend hun fried riceopscheppen.
Ik vergeet dat we een route lopen en we besluiten lekker koffie te gaan drinken .Gelukkig , dit café bleek op de route te staan, een mooi antiek houten café met een hele mooie tuin. Twee jongens die ons met dikke glimlach een volstrekt verkeerde bestelling neerzetten die wij al even glimlachend met veel genoegen drinken.
We besluiten bij deze jongens ook twee tours te boeken voor de komende dagen. We gaan naar het Elephant Nature Park, wel olifanten verzorgen, eten geven en aanraken maar niet op rijden.
De tweede tour is een ruige rafting waarbij Tarak, de verkoper, als antwoord op mijn waarschijnlijk bezorgde moederhoofd, foto's van zijn moeder liet zien die deze raft ook gemaakt had. Ik zag een klein Thais vrouwtje met gele helm in doodsnood. Dat hielp......
Verder lopen en ik vergeet weer dat we een route lopen, er is ook zoveel te zien. We komen terecht in een uitstekend vegetarisch restaurantje. Ik heb afgelopen 7 weken niet zo lekker gegeten en de kinderen gaan langzaam mee in de smaaksensaties. We lopen en kijken weer verder en belanden in een massagesalon. Het schiet ook niet op in Thailand en Rik en de kinderen beginnen te ervaren dat juist dit tempo zo weldadig is. De ontspanning, het lopen, zien, ruiken besluiten ergens te gaan zitten, eten, drinken. Niks hoeft, er ligt een ander ritme in deze cultuur. Onderweg maken de meiden heeeeel veel foto's. Alles is nieuw, anders, mooi. Een houten tuinhuisje, een groene Boeddha op een tafeltje in een tuin, een felgekleurde Tuktuk.
Een route van, ik denk, 3 km hebben we in bijna een volle dag afgelegd. Een lemon-shake in een modern tentje met allemaal houten spelletjes completeerde de tocht. De eigenaar van dat tentje had de grootste lol om zijn klanten allerlei breinkrakers voor te schotelen. Dat is aan Anna goed besteed.
Eind van de middag kwamen we aan in ons nieuwe hotel. Had ik in mijn ochtendwandeling ( met hoger tempo) gezocht en gevonden, met Familyroom en meer rust. Een warm en zeer hartelijk ontvangst en uitgeteld liggen de meiden op het bed. Tropische hitte en jetlag doen hun werk. Willen we nog wel naar die night market????? JAAAAA!
Sensaties vanuit bangkok
Inmiddels begint deze'Stad der Engelen' te wennen.
Het is niet de plek waar ik de meeste contacten op doe. Daar heb ik toch meer tijd en meer natuur voor nodig maar ik kijk mijn ogen uit.
Het hier zijn is overigens een aanval op alle zintuigen, niet enkel het kijken.
Ik noem hier een paar verschillende geuren zoals: de uitlaat van dieselbussen, de rioollucht van de Khlong, de wierrook bij de tempels, de geuren van de kruiden op de groentemarkt, de frisse geur van de junglebries op de fiets, de berg van ananassen hier op de hoek van het hotel. Iedere stap heeft bijna zijn eigen geur. Ik denk overigens dat ik zelf ook anders ben gaan ruiken door het nuttigen van ander voedsel ( en de hoeveelheden knoflook). Ik zal het dinsdag aan mijn geliefden vragen.
Ook het voelen is een sensatie zoals het plakkerige plastic in de Tuktuk, het hele slechte zadel van de fiets bij de fietstoer, het voelen van het water na een enorme hoosbui waarbij de straat 10 cm onder water stond. Er was geen andere manier dan er dwars doorheen en het was een kinderlijk genoegen om daar doorheen te waden met al die andere Farang. Gelukkig zijn vandaag mijn schoenen op de fiets weer snel gedroogd.
Nog meer voelen, de airco in de skytrain, een verademing na 3 uur over een weekendmarkt geslenterd te hebben. Een combinatie van Xenos,Wibra en Zeeman en dat in het kwadraat. Wat moeten we toch met al die spullen........
De stoel bij Starbucks waar ik mijn vermoeide voeten wat rust gun onder het genot van een geweldige cappuccino.
Ik ben vandaag door Chinatown en de 'uiterwaarden van Bangkok' gefietst. Heerlijk om weer op een fiets te zitten. Een wonderlijke ervaring om door de krochten van Chinatown te fietsen en wat een puinhoop. Grotendeel van Chinatown is verhuurd aan de Thai, de Chinezen zelf zijn er weggetrokken omdat ze meer geld hebben en verhuren nu hun huisjes. Volgens de fietsgids 'Em' werken de Chinezen harder en eten ze minder waardoor ze meer geld verdienen. Ik geloof dat als de Thai zouden beginnen met het instellen van vaste etenstijden de economie er met sprongen op vooruit zou gaan. Maar ja, dan ben je in een klap een van de charmes van dit land kwijt, namelijk de eetcultuur. De Thai zijn naar mijn idee de hele dag bezig met eten, eten vergaren, eten maken en rusten. Het schijnt dat er hier niet gespaard wordt maar dat weet ik niet zeker. Heb nog geen bankemployé gesproken, staat nog op mijn lijstje.
Gister in de taxi, we staan te wachten voor rood licht. Taximijnheer bestelt via het raampje snel een zak gebakken banaan en begint te eten. Ik zeg dat het lekker ruikt en hopla, ik krijg voor 20 Baht ook zo'n zak, verrassend, lekker en gezellig. Gebakken banaan in de taxi!
Dus voelen, ruiken en dan het proeven. De gebakken banaan heb ik al beschreven, de Pad Thai, noodles met ei eren en groente, heerlijk, beetje chili erbij, ietsjes spicy, niet teveel.
De bekende shakes en verse ananas in een zakje met een stokje. Mijn dagelijkse shot cafeïne en daarvoor ga ik echt op jacht naar een goed koffieshopje. Heel erg westers maar zo lekker!
Ik ga niet meer met Tuktuks, ze belazeren je waar je bij staat en in onvervalst onthai Engels zei een tuktukmijnheer 'Fuck you' omdat ik niet meedeed in zijn spelletje.
Ik moest heel erg lachen toen een Tuktukmijnheer mij met een heel serieus gezicht vertelde dat mijn hotel vandaag closed was.' Oh really? Yes, hotel is closed, I bring you to another'. Ook veel van de taxichauffeurs hebben een geweldige hekel aan deze Tuktukmijnheertjes hoewel ze zelf soms ook niet helemaal zuiver zijn. Gelukkig zit daar een beschermende organisatie met vergunningen achter waar je je redelijk goed op kunt beroepen.
Dus, ik vertel waar ik naar toe wil, zeg dat de meter aan moet. Zo niet , gooi ik de deur dicht en tot nu toe wordt die meter dan toch aan gezet en weet je dat je een eerlijke prijs betaalt ( en waar hebben we het dan eigenlijk over, ritjes van €1,50). Dus mijn vervoer is geregeld en ik cross Bangkok door. Morgen de laatste dag. Ik wil met de riverexpress op de Chao Phra Ya River varen. Vandaag met de fietstocht daar een klein voorproefje van gehad en ik vond het adembenemend op vanaf de rivier Bangkok te aanschouwen. Imposant en machtig en even los van de rotzooi, stank en ongelooflijke chaos.
Morgen de laatste dag van mijn alleen zijn. Ik heb er van genoten. Ik heb ontdekt dat ik het heel goed met mezelf kan hebben.
Ik geniet er ook van dat mijn geliefden komen. Ik vind het heerlijk om ze te gaan verwelkomen in het land waar ik met zo veel liefde naar ben gaan kijken, ruiken, proeven, voelen en wat al niet meer.
Vanaf dinsdag verder in Chiang Mai, het noordelijke deel van Thailand. Ik kijk er naar uit omdat iedereen roept dat dat geweldig is. Nou, wie ben ik dan om dat in twijfel te trekken, maar ik wil het wel zien en proeven en ruiken en ... en...
Maandagmiddag
En als ik dit lees kom ik erachter dat ik een belangrijk zintuig vergeten ben: het geluid, het horen.
De talloze geluiden waar ik me waarschijnlijk zo nu en dan voor af sluit. Het geronk van de bootmoter, de schelle fluitjes bij het aanleggen van de boten, het voortdurend geruis van de nimmer stilvallende stroom auto's, brommers, bussenen tuktuks. De schelle Thaise stemmen die soms vanuit het niets in een keer ' Laaauw' gillen. Televisies die in diverse hokken/keetjes/kraampjes staat te schetteren. Een vogeltje wat in een heel mooi kooitje net zo mooi zit te fluiten. En zelfs nu, zittend in een internetcafe, is er een cacafonie van geluid. Een TV naast me, een Thais zingende mevrouw op een radio buiten en de baas van het cafe zit heel hard te bellen. Kortom in Bangkok komen ook de oren niets tekort.
Sawadee, tot vanuit de rust van Chiang Mai.
Bangkok
Bangkok
Ik ben er. Het is onvoorstelbaar als je met de derde klas trein Bangkok binnen tuft. Ik werd er niet blij van. De trein was smerig, de ramen waren dicht want het regende. Het was benauwd, de wc stonk enorm, naast de wc stonden allerlei tassen met etenswaren, ik keek naar buiten en zag krot, na krot , na krot ( op het ritme van de trein).
Gelukkig, ook een enorme mooie kleurrijke graffiti tegen een stuk beton. Dat is hoopvol en als ik verder kijk zie ik mooie torens, ik meen zelfs de Bayoki tower te zien ( staat op mijn lijstje!). Ik raak langzaam toch enthousiast. Ik had er tegenop gezien maar gelukkig schreef Marian hier op mijn blog dat ze het een hele leuk stad vond. Dat stelde mij gerust.
Ik zit in een hotel aan de buitenkant. En ach wat is buitenkant in een stad die zo groot is als de provincie Utrecht. Ik zit bij wijze van spreke in Utrecht Overvecht en ik vind het wel prettig. Ik heb een fantastisch uitzicht vanaf de 28e verdieping. Ik trek me 's avonds terug in mijn veilige cocon, ben geen uitgaanstype, de avonden zijn niet zo aan mij besteed. Dat heeft een beetje met vrouw-en-alleen-op-reis zijn te maken. Komt bij dat ik elke ochtend klokslag 6 uur wakker ben. Een overblijfsel van de astanga yoga denk ik.
Vanochtend stond ik dus om 6 uur in Auytthaya op het balkonnetje te yoga-en. Om 8 uur zat ik op mijn fietsje en heb ik een laatste tour door Ayutthaya gefietst, mijn laatste tempelruïnes aanschouwd en met pijn in het hart mijn fiets ingeleverd. De fietsmevrouw omhelsde me ( dat is in Thailand toch heel bijzonder) en liet via haar man weten dat ze hoopte dat ik volgend jaar terug zou komen. Mijn' I luf you ' nam ze weer schaterend tot zich. Daarom alleen al ga ik volgend jaar weer naar Thailand.
Je mag het natuurlijk niet zeggen maar die tempels heb ik nu wel even gehad. Ik ben gister met de trein naar Lopburi geweest , veel tempels en een apentempel. Dat was dan wel grappig maar met de scholieren onderweg naar de tempel heb ik eerlijk gezegd meer pret gehad. Ze leerden mij het woord Lieng (aap), ze deelden hun onrijpe mango met suiker en sambal en ik heb weer netjes een interview gegeven met bijbehorende foto's . Mijn fotogeheugenkaart zit vol met mooie 13-16 jarige Thaise meisjes.
Foute opmerking hier in Thailand. Laat ik het daar niet over hebben want ik word daar kotsberoerd van. Ik kan mijn ogen daar niet voor sluiten maar liever doe ik het even wel. Als ik een hele dikke man met een klein meisje of jongetje zie, draait mijn maag om en zou ik willen slaan. Doe ik uiteraard niet maar een passend antwoord heb ik niet en blijkbaar de maatschappij ook niet.
Goed, Bangkok, als eerste ben ik de khlong ( zijrivier) op en neer gecrosst met een boot. Het water in de khlong ruikt en ziet eruit als het riool en zo'n boot crosst daar met een noodgang ( en opspattend water) door heen. Het is boffen als je midden in kan zitten. Gelukkig worden de zijkanten enigszins afgedekt met een zeil wat omhoog getrokken wordt zodra de boot gaat varen. In- en uitstappen gaat met een rotvaart, je houdt je vast aan een touw en springt in de boot of op de kant ( tot nu toe nog steeds gelukt!).
Op goed geluk ben ik ergens uit gestapt bleek bij Siam Square te zijn. Naast enorme shopping centrum ook het Bangkok Cultural Hall, prachtig ik ga een dezer dagen terug .
Terug op die boot met zijn stank, en toch, dat heeft dan weer wat, ook Bangkok went snel. Het is me duidelijk dat ik hier geen fiets moet huren, het verkeer staat links en rechts van me stil. Tuktuks vullen alle gaatjes en wat dan nog overblijft wordt ijlings opgevuld door brommers. Kortom, weinig ruimte voor fietsers hoewel daar uitzonderingen op zijn. De georganiseerde fietstoer, o.a. door de Chinese wijk. Die toer wil ik graag over twee weken met de kinderen en Rik gaan doen. Er moet toch ook iets zijn om voor terug te komen.
Er blijft genoeg over, ik heb een goede kaart aangeschaft en probeer wegwijs te raken in de vervoersmogelijkheden. Natuurlijk kun je hier alles met Tuktuk of Taxi doen maar ik vind het ook sport om met metro, expressboat of skytrain te gaan. Ik heb daar een paar dagen voor om het uit te vogelen. Ik heb alle tijd en Bangkok lijkt me een geduldige stad .....
Ayutthaya en het geheim van soep
19 juli ayutthaya en het geheim van de soep
Ik ben nu in Ayutthaya, een van de vroegere hoofdsteden van Siam ( Thailand dus). Fietsen hier is lastiger dan ik gedacht had. Ik zit toch echt al in de buurt van Bangkok. Er is veel verkeer en moto-bikes scheuren links en rechts van me ( ik ben toch echt niet de enige die links en rechts soms door elkaar gooit).
De afstanden maakt het ook lastig. Als ik naar de kaart kijk denk ik ' goh, fietsen we even naar toe', maar dat valt dus vies tegen. Kaarten op schaal zijn er niet (in elk geval ik kan ze nog niet vinden).
Het weerhoudt me overigens niet om toch gewoon rond te gaan toeren en zo kwam ik bij, wat ik de mooiste tempel van Ayutthaya vond, de Wat Yai Chai Mongkhon, gebouwd in 1360. Een tempel waar je kleine goudblaadjes kon kopen om op een boedha te plakken ( maar misschien kan je dat overal wel). Tot grote hilariteit van de non die daar zat, wilde iemand ook een blaadje op haar kale hoofd plakken. Ze kon er gelukkig zelf hartelijk om lachen ( is natuurlijk bijna heiligschennis als ik alle gebruiken en taboes over tempelbezoek mag geloven). Ik kleed me iedere keer volledig aan als ik op tempelbezoek ga ( zweet me helemaal te blubber) en loop dan volkomen overdressed tussen alle topjes en net nog geen navelpiercings. Iemand moet toch het goede voorbeeld geven. Na afloop kan ik mijn vestje uitwringen, drink ik een halve liter water en laat me droog waaien op mijn geweldige fiets.
Als je wilt kun je hier je hele vakantie vullen met tempelbezoek.
Ik heb nu echt een fijne fiets, goed zadel, goede remmen en met heel veel plezier gehuurd. De fietsmevrouw moest zo lachen om mijn manier van onderhandelen en uitproberen van de verschillende brikken dat ze me schaterend op de schouders sloeg en van schrik 50 baht zakte in prijs. Volgens mij heb ik nu de juiste toon van onderhandelen gevonden.
Het geheim van de soep
Ik ging ergens aan de kant bij een karretje en wat stoeltjes koffie drinken. Daar bleek een Thais meisje te werken die een aantal jaren in Duitsland gewoond had. Aha, bron van informatie dus…..
“Hoe kan het dat er zoveel karretjes met etenswaren zijn, waar leven jullie van? Heb je genoeg klandizie” ( en dat allemaal op mijn beste Duits en Engels).
Het geheim zit hem in haar soep. Zij vertelde dat mensen in de wijde omtrek weten wat voor speciale soep zij heeft. Al die karretjes en kraampjes hebben allemaal zo hun eigen specialiteit en de omgeving weet dat. Als best wel naïeve toerist dacht ik dat de soep overal wel ongeveer hetzelfde zou zijn. Verre van dat. Sommige mensen komen twee keer per dag bij haar want zij heeft hele goede soep. Alles in de ochtend vers gekocht op de markt en vers bereid. Overigens is dat overal zo en daarom kun je in Thailand zo goed op straat eten, alles is vers bereid.
Dus, na mijn 3 uur durende fiets/tempeltoer ben ik teruggefietst om haar soep te gaan eten en morgen ga ik weer, heerlijke soep. Met noodles, verse koriander en heel veel meer geheim recept ( dat gaf ze liever niet prijs). Haar soep was trouwens beter dan de koffie maar je kunt niet elke dag geluk hebben.
Morgen op en neer naar Lopbhuri, met de beroemde apentempel . Een ruine die geregeerd wordt door apen. Donderdag in de namidag ga ik richting Bangkok. Als ik hier door het verkeer scheur met al de uitlaatgassen denk ik iedere keer ' dit is alvast om te wennen aan de grote stad' en toch wil ik hem zien en de verschillende bezienswaardigheden bekijken. Over een paar dagen meer over de ' stad der Engelen' .