Maandag 13 juni

Ik val een beetje stil, waarschijnlijk hoort dat bij alleen-reizen. Verschillende vragen als ; waarom doe ik dit, wat doe ik hier, en dien ik mij niet te schamen met mijn enorme luxeprobleem? De plek waar ik ben is zo verschrikkelijk stil. Enkel de familie die hier woont, hun belangrijkste bron van inkomsten lijkt de visserij en allerlei onbestemde activiteiten die ongetwijfeld met het vissen te maken hebben. De taal en mijn gebrek aan kennis van hun cultuur maken dat ik dat enkel op afstand kan volgen. Wel boeiend om een keer het uithalen van de netten te zien en hoeveel meters net er in zo'n bootje ligt. Nog los van de hoeveelheid vis die daar uit komt. Echt handwerk en volstrekt duurzame visserij.

Maar ja... en dan... je draait je om en slentert weer terug naar je bungalow of richting Vet Resort waar de met name Amerikanen doen alsof ze je al jaren kennen. How are you.... How is your day, good to see you etc etc. En dat allemaal op Drama Queen toon ( heel hoog en heel kinderlijk). Wel heel enthousiast en ach, het doet me dan even goed 'Ik word herkend, ik ben even iemand' Daarna slenter ik weer naar mijn bungalow.

De grap is natuurlijk dat ik voor deze ervaring hier naar toe ben gegaan. Het ging er werkelijk over dat ik mezelf bestaansrecht wil geven zonder dat ik per definitie bij een groep hoor of voor iemand hoef te zorgen. Misschien is dat wel onmogelijk, hoor je altijd bij een groep ( en groepsdynamisch beschouwd wil je dat natuurlijk ook meestal en ga je je daar ook naar gedragen).

Gister ben ik even naar Haad Rin geweest, de place to be als je van die enorme feesten houdt. Ik geloof dat ik enkel met mijn mond open daar rondgelopen heb. Zo'n totaal andere sfeer. Overal winkeltjes met vooral neon-kleding (en bijbehorende schmink!), barretjes, cafés met enorme TV's waar een paar Thai vreselijk zitten te lachen om een enorm Amerikaanse, luide actiefilm. Om de drie meter word je aangeklampt door een taxibootbevaarder of gewone taxi-driver. Ik vond het een gekkenhuis en realiseerde me heel goed dat ik hier niet moet zijn als er zo'n party is en zo wie zo gewoon daar niet moet zijn. Dit vraagt echt een ander publiek.

Op de terugweg een boot gedeeld met een net gearriveerde Amerikaanse, die zwetend en puffend haar koffer het strand over zeulde. Met enig medelijden heb ik haar geholpen en hebben we gezamenlijke pogingen ondernomen om dat onmogelijke geval de boot in te krijgen. Wat een feest van herkenning.

De kunst van het nietsdoen leer ik vooral door te kijken naar de Thaise mannen. De vrouwen werken zich hier drieslag in de rondte (ik ben nog steeds geneigd om even mee te helpen, dus ik ben nog niet helemaal ingedaald). De mannen liggen in hangmatten naar de zee te staren en af en toe een order te geven. Ik bedenk me dan maar dat ze 's nachts heel druk geweest zijn met het vissen?

Hetzelfde patroon is te herkennen bij mijn Suske en Wiske, de twee Thaise kinderen die hier de tent runnen. Suske blijft net wat langer liggen en roept vaak naar Wiske wat ze moet doen. Totdat de vader zich er mee bemoeit en ook hij in de benen komt. Maar de rollen lijken al verdeeld. Ik twijfel toch ten zeerste of God of Allah, of wat dan ook dat zo bedoeld had.

Zie je, Wiske gaat nu de boel opruimen en Suske gaat in de hangmat liggen.

Pas op , daar stuur ik de Grijnzende Graaierd op af.

Ik heb nog steeds geen nieuwe massage durven ondergaan. Bij ieder bordje 'massage' duik ik de bosjes in, loer naar degene van wie ik denk dat die hem gaat uitvoeren en ben tot nu toe steeds stilletjes weggeslopen. Jammer want mijn nek doet nog steeds pijn. Ik ga zo meteen opnieuw op jacht naar een 'gecertificeerde' Thaise masseuse.

Ik zit overigens nu aan een heerlijke Thaise cappuccino met worteltjestaart. En nee, ik heb geen enkele neiging om in het Engels aan deze Thaise meisjes van het Vet Resort de mop van het worteltaartkonijntje te vertellen. Volgens mij zit ik hier dan volgend jaar nog. De taart is trouwens erg lekker. En de meisjes van het Vet Resort zijn ook allen gecertificeerd.

Op de foto's zien jullie onder andere Suske die een waanzinnig mooie grote vogel ( zoek in burgers Zoo maar op hoe die heet) stukken zoete aardappel aan het geven is. Zo'n vogel zit op de rand van het café ( en ook op mijn balkon, weer eens wat anders dan een salamander of kat).

Volgend keer ga ik het hebben over hoe het is om op mijn leeftijd tussen al die backpackers te zitten.

Gegroet.