Nachtrit Chiang Mai naar Bangkok

Ik had me hier al weken op verheugd. De slaaptrein van Chiang Mai naar Bangkok.

Met name de trein van 14.50 uur zou geweldig zijn, met laat middag en schemerlicht door het landschap van Noord- Oost Thailand. Ik zag de groene rijstvelden al voor me, had gehoopt ananasvelden te kunnen aanschouwen ( weet pas sinds een paar weken hoe een ananas groeit).

Maar neen, het heeft zo hard geregend dat de trein niet rijdt....... heuh.... dat is toch enkel in Nederland dat als de blaadjes vallen de wissels het niet meer doen en de spoorwegen problemen hebben? Het is anders, Thailand is altijd weer anders.

Bepakt en bezakt, want we hebben ons wezenloos aan cadeautjes gekocht, staan we daar op het station van Chiang Mai. We krijgen wel ons geld terug, dat is mooi geregeld en dan?

Vliegen is nauwelijks een optie want de prijzen vliegen de pan uit. Grote vraag, gering aanbod en Thailand doet mee aan economische principes. De bus? We kijken elkaar bedenkelijk aan en hadden we dat nu maar net iets langer volgehouden.

Vol optimisme stappen we toch de bus in, Marie heeft er ondanks wagenziekte zin in en we boffen want er rijdt toch gewoon maar even een mooie airco VIP bus. Alles er op en eraan tot en met welkomstdrankje en - hapje toe. De TV met Thaise horrorfilm staat een beetje hard maar na vraag van mij of 'the volume , is very loud' het geluid wat zachter kan, gaat met boze onthaise blik eerst het licht uit ( Loud is denk ik, op z'n Thainglish, light) en na poging om misverstand recht te zetten ging ook de TV uit. In het donker rijdt de VIP-bus om 20.00 Chiang Mai uit. Medebusbewoners kijken me niet blij aan, gelukkig is het licht ui en kan ik me verbeelden dat mensen me dankbare blikken toewerpen.

Het werd letterlijk nachtbraken. Marie , gevoelig voor wagenziekte, is om precies 1.07 begonnen en niet meer gestopt. Zelfs nu, in de hotelkamer gaat ze door met zeg maar dagbraken. We proberen haar toch steeds te laten drinken maar het komt er met dezelfde snelheid weer uit. Slapen lijkt de enige optie. Het moederdier wat zich zeven weken gekoesterd heeft in zon, rust en zaligheid is wakker gekust ( ik had hier een ander woord neer geschreven).

Het moederdier laat zich zowiezo niet meer in slaap sussen want apentrots loop ik in het openbaar achter mijn meiden aan. De Thaise mannen en vrouwen vergapen zich aan hun schoonheid en de dames krijgen dat ook nog eens aan de lopende band medegedeeld. Ook aan mij wordt met regelmaat gevraagd of ik de moeder ben van deze geweldig mooie meisjes. JA , volmondig en hardop ja, dat ben ik en ik ben minstens zo onder de indruk als zij.

Hoe anders is het voor Rik om hier rond te lopen. In de' rosse' buurt maak ik er grapjes over, leg ik beschermend mijn arm om hem heen en maak ik duidelijk dat hij reeds bezet is. Hij ervaart het echter niet als prettig om zo benaderd te worden. De Thaise 'vrouwtjes', de massagesalons met dubieuze aanbiedingen. Het is zo'n andere wereld, ons zo niet eigen.

Op die momenten voel ik me dankbaar in ons gezinssysteem wat bescherming en veiligheid biedt. Ook al zoek ik nu opnieuw mijn rol. Na zeven weken vrijheid is samen in een vreemd land soms heel erg samen. Opnieuw evenwicht zoeken, vinden en behouden is misschien nog wel een grotere klus dan zeven weken mijn gang kunnen gaan.

Dus, nu op mijn verjaardag zijn Anna en Rik door Bangkok, Chinatown, aan het fietsen met Co van Kessel, ligt Marie haar busreis te verwerken en kan ik schrijven en dromen, door het raam naar Bangkok staren en vieren dat ik weer een jaar ouder en wijzer geworden ben. We hebben besloten mijn verjaardag op Koh Tao nog maar eens dunnetjes over te doen.

6 augustus

Inmiddels zitten we op Koh Tao, ben ik terug bij mijn 'huilende ober' en Som, de ticketverkoopster. Een warm weerzien met naar mijn gevoel nog steeds onwennige onthaise omhelzingen. Ik weet eigenlijk niet of Thaise mensen elkaar wel omhelzen. Ik ken van hen enkel de Thaise Waai en een armaanraking, meer afstand, zeer zeker niet minder respectvol. Maar als ze dan op afstand je naam roepen en naar je toe rennen kan ik niet anders dan in gewoonte vervallen door mijn armen te spreiden en warm te omhelzen.

Aankomen op Koh Tao is even als thuiskomen. Na een lange treinreis van Bangkok via Chumpon waarbij wagenziekte van Marie gewoon een besmettelijke buikgriepvirus bleek te zijn , was het nu mijn beurt om enkele liters vocht te verliezen. Wat kan een mens op reis zich dan ziek voelen ( en wat fijn dat ik niet meer alleen was). Daar waar ik veel medeleven kreeg met een ontwrichte enkel staarde iedereen nu beleefd en enigszins gegeneerd een ander kant op.

We herstellen langzaam, verdragen geen Thais voedsel dus ieder bord met bijvoorbeeld Pad Thai wat Rik bestelt wordt door ons met zuur gezicht bekeken. Ik houd me nog even bij yoghurt met fruit, Marie is al weer voorzichtig begonnen met tomatensoep en 'Greek salad'.

Maar we zitten aan zee, er is volop water ondanks dat de resort-eigenaren in Chumpon riepen dat het water op Koh Tao finished was. Dat is wel grappig want in Bangkok roepen ze dat je hotel finished, closed is,en hier roepen ze dat het aan de overkant gedaan is met het water. Ik denk wel dat er sprake is van laag water hoewel me dat verbaasd na de hoeveelheid water die wij in Chiang Mai hebben gehad. Je zou toch zeggen dat dat uiteindelijk allemaal weer naar eenzelfde zee stroomt.

Ik geniet van de rust van het eiland. Ik schreef het al eerder, ik ben meer een mensen mens. De stad zowel Chiang Mai ( en dat is een rustige stad) als Bangkok waren mij te hectisch. Eenmaal mijn weggetje gevonden kon ik er goed verblijven maar de weldadige stilte in de ochtend, het ruisen van de zee, de vogeltjes verkies ik boven het stadslawaai en de Thaise 24 uurs economie.

Vanochtend om 5 uur gezwommen in de zee onder een prachtige sterrenhemel, een beetje aan de frisse kant maar wat is dat goddelijk.