Dankzij ouderwetse Norit van oma komen Marie en ik langzaam weer in onze oude energie hoewel echte onvervalste Thaise geuren onze maag nog een kwart slag doen draaien.

We proberen voorzichtig weer voedsel tot ons te nemen, vleesgerechten slaan we over en enkel verse vis van de BBQ krijgt een kans. Blijft er dus genoeg heerlijks over want vers fruit is volop beschikbaar en de shakes staan op favoriete plaats numero uno.

We genieten enorm van de prachtige blauwe zee en het 'zilverwitte' strand voor ons. Gisteren hadden we dankzij een sterke wind golven en Anna en Marie hadden dikke pret in de zee. Onze gedachten gingen even uit naar de Tsunami van 2004 ( die overigens niet hier plaats vond maar aan de andere kant van Thailand) en hoe het zou zijn als je ineens een huizenhoge golf op je af zou zien komen. We wanen ons veilig.

Na ruim negen weken reizen nadert nu met rasse schreden het afscheid van dit wonderschone land en zijn diverse bewoners.

De kinderen vroegen mij naar de highlights van mijn reis. Die zijn moeilijk te vangen. Een poging heb ik gedaan in de beschrijvingen op mijn blog. Een behoorlijk aantal andere ervaringen laat zich moeilijker in woorden vertalen en daarbij, het is ook prettig om thuis nog iets te vertellen te hebben.

Ik ga afscheid nemen van de kleuren en geuren. Ik zal bij thuiskomst misschien nog wel eens een toko inlopen maar de sensatie zal anders zijn .

Ik ga afscheid nemen van de vriendelijke Thaise bevolking. Ik ben dankbaar voor de hulp die ik heb gekregen op momenten dat ik die ook echt nodig had. Ik kijk met bewondering naar een volk wat met zoveel overtuiging en zoveel respect met haar religie omgaat. Het legt een basis waarin ik me als alleen reizende vrouw geen enkel moment onveilig heb gevoeld. De welbekende Thaise glimlach die ook een duidelijke achterkant heeft. Ik heb ook minder vriendelijke momenten gezien en ervaren en het is natuurlijk een paradox dat je uit respect geen nee zegt maar dat er wel een neen is.

En toch, ik heb geleerd om met veel geduld, vriendelijkheid en een dikke glimlach nee te kunnen zeggen. Ik hoop dat ik dat mee kan blijven dragen in het toch veel hardere, directere en minder tolerantere Nederland.

Er valt zoveel te vertellen na zo'n reis en in deze laatste dagen kijk ik met weemoed terug. Een beetje melancholisch, terwijl mijn gezin nog midden in de vakantie zit ben ik al aan het teruggaan. Kan ik vasthouden om gewoon maar in het moment van de dag te leven/

Uiteraard is dat makkelijker als je in een warm land zit waar je natje en droogje verzorgd worden of in elk geval waar je zorgt dat dat verzorgd wordt. Natuurlijk is dat makkelijk als je geen andere verplichtingen hebt dan die aan je zelf. Ik heb er zo van genoten om enkel de verplichting aan mezelf te hebben dat ik die ontwikkeling wel graag verder mee wil dragen.

We gaan de laatste drie dagen tegemoet. We verlaten Koh Tao en gaan naar Koh Samui. Het eiland wat ik de minste kans heb gegeven omdat er vaak een beetje denegrerend over geschreven wordt.. Ook Koh Samui zal zijn schoonheid hebben en die gaan we lekker nog met z'n viertjes ontdekken.

Ondertusen laat ik hier op Koh Tao, na mijn verjardag, bij sommige bungalows waarvan ik weet dat er kinderen logeren een ballon achter. De verbaasde en opgetogen snoeten bij de kleine vinders zijn fantastisch.