Zaterdag 18 juni

Vannacht weer in mijn bed liggen schudden vanwege een big party. Die Thai kunnen er wat van. De grote grap is natuurlijk dat daarbij weinig tot geen Thaise burgers aanwezig zijn. Het zijn vooral de farang die met een enorme feestvreugde en decibellen hun aanwezigheid hier vieren.

Het maakte wel dat ik om 6 uur in de ochtend alweer in die prachtige groenblauwe zee lag te dobberen, op de maat van een of ander feestnummer. Het is dan zo 'stil' en zo mooi.

Oeps, het regent nu heel erg hard ,ik zal met mijn laptopje ( dat ik weer aan de praat gekregen heb!) verder naar binnen moeten. Het is net een douchestraal en dan heel breed en heel groot ( weet je wel zo'n heel brede douchekop). Ik heb wel geluk want 10 minuten eerder zat ik nog op het bootje van Haad Rin terug naar mijn eigen strandje. Ik geloof dat als ik nog op het bootje zat ik had moeten helpen hozen, mijn hemel , wat een water uit diezelfde hemel ( maar niet koud, kinderlijk verfrissend!).

Gisteravond had ik met Richard, een Ierse jongen van 26, een say-farewell party. Hij ging weer verder en we hadden een paar dagen een leuk contact. Gezamenlijk hebben we op het strand een biertje gedronken omdat er in de keuken van de Thaise familie herrie was. Geen kookprogramma maar echte flinke ruzie. Het ging er flink op en de betreffende vrouw/dochter/ meisje is op de vlucht geslagen. Tot 's avonds laat zijn ze haar met zaklampen aan het zoeken geweest. Alle huisjes werden bezocht. Het was een naar idee. Ik ben vanochtend vroeg op stap gegaan dus ik weet niet hoe het nu is.

Ik ervaar op zo'n moment dat ik in zo'n totaal andere cultuur zit dat ik ook echt niet zou weten wat ik had kunnen of moeten doen. Er waren gelukkig een hoop Thaise vrouwen die zich er mee bemoeiden en dus hebben Richard en ik ons discreet terug getrokken. Op het Thaise strand Ierse liedjes zingen met een biertje erbij. Joost ( mijn neef) zou er van gesmuld hebben en er waarschijnlijk spontaan een Thaise rap gedaan hebben ( zie zijn reactie op mijn blog).

Ik ben vandaag dus een dagje uit geweest. Ben met boot en zo'n openvrachtwagentaxi (songthaew) naar het havenstadje van Koh Phagnan gegaan ( Tong Sala). Het is grappig, omdat, wat ik in Nederland zo makkelijk en gewoon vind, me verplaatsen van A naar B, hier een enorm avontuur is geworden. En zeker voor zo'n provinciaal als ik. Als je nou nog Amsterdam gewend bent.....

Ik ervaar mezelf nu als reuze dapper en avontuurlijk ( ben ik natuurlijk altijd al geweest maar ongekende kwaliteiten krijgen in den vreemde eindelijk een kans). Ik geniet van ieder stap die ik zet. Het is volkomen wat ik wil, ik hoef met niemand rekening te houden, met niemand te overleggen. Als ik een ananasshake wil bij een karretje( versgeperst, fantastisch) omdat ik denk dat het lekker is en de mevrouw heel vriendelijk kijkt, doe ik dat gewoon. Dat is zo'n rijk gevoel. Tja, natuurlijk is het niet enkel het gevoel, ik ben hier gewoon ook heel erg rijk. Bij momenten vind ik het lastig om me daartoe te verhouden. Maar goed, ik ben nu ook hun bron van inkomsten.

Ik kijk mijn ogen uit. 'winkeltjes'vol met spullen waarvan ik denk, wanneer koopt iemand dat nou? Waar leven deze mensen van? Zoveel eettentjes, zoveel 'reisbureautjes', internetshops. plasticmanden winkels, roze olifantenspaarpottenmagazijnen, naar garnalenpasta ruikende karretjes, kleding- kleding en nog eens kledingwinkels.

Nou, ze leven onder andere van mij , toerisme en visserij zijn de grootste bronnen van inkomsten.

Dus ik doe mijn best, ik heb al twee nieuwe jurkjes, made in Thailand of Taiwan of Indonesië . Ik heb nog geen roze olifantenspaarpot maar die gaat vast nog wel komen.

En verder doe ik werkelijk niets, ik luier, ik lees, lig in mijn hangmat naar de zee te staren. Geniet van de Thaise familie op deze plek. Leer van Suske en Wiske steeds meer Thaise woorden ( hoewel ik er nog steeds, als ik naar hun gezichten kijk niet veel van bak). Maar de Cha en toast met crummbled Kai kon ik vanochtend bestellen.

Maandag 20 juni

Deze ochtend kennis gemaakt met Nigel. Een , ik denk, Engelse, Yoga leraar die bij mij op het strand op een soort van plateau met uitzicht op zee, elke ochtend yogales komt geven. Als je maar lang genoeg wacht komt het goede vanzelf op je af. Deze man lijkt zo verschrikkelijk veel op mijn neef Joost dat ik er spontaan om moest lachen, een enorme sympathie voelde en me op gegeven heb voor morgenochtend.Prettige bijkomstigheid is dat hier behoorlijk wat Thaise mensen aan deelnemen. Ik voel me nu niet langer de eenzame Westerse gek die hier zijn geestelijke gezondheid probeert op te krikken. Ik kijk vol verwachting uit naar morgenochtend.

Gisteravond een staaltje Thaise massage van de big bos van Whynam mee gemaakt. Hij werd midden in het restaurant onderhanden genomen door een vriend/broer/buurman???en diens vrouw. Hij bleek last van zijn knie te hebben en na de massage kon hij helemaal niet meer lopen. Maar, dikke glimlach, en vertellen dat het 'very good' was. Hij had er al twintig jaar last van, kwam door het voetballen ( moest het Nederlands elftal vorig jaar niet tegen Thailand?). Als ik bedenk dat er in the middle of nowhere hier ergens ook een voetbalveld moet zijn word ik wel heel nieuwsgierig. Kan me gezien de directe omgeving daar nog geen voorstelling van maken. Ga me er vanavond verder in verdiepen.

En gezien de behandeling die hij kreeg houd ik me voorlopig toch nog maar even bij de meer onschuldige voetmassage. Zijnook ' very Good '!