De man die steeds moet huilen

Als je langer ergens verblijft gaan mensen je als een deeltje van hun wereld ervaren, denk ik.

Gister zat ik op het terrasje van mijn restaurant en de ober, Sandy, kwam naar me toe met de vraag of ik een brief die hij geschreven had wilde corrigeren ( moet je net mij vragen, Engels was zo'n beetje mijn allerslechtste vak op de middelbare school).

Goed, doe ik.

Het was een buitengewoon ontroerende brief aan iemand van wie hij heel veel hield en dat wilde hij laten weten.

Slik, heel persoonlijk.

Maar ja, sommige dingen begreep ik niet helemaal, dus ik vroeg wat hij precies bedoelde en daar rolde er, beetje bij beetje zijn verhaal uit. Hier in het kort, want ik heb langer dan een uur met Sandy zitten praten. Hij heeft hier op Koh Tao, een paar jaar geleden een Zweeds echtpaar ontmoet en iedere keer als hij die tegenkwam gingen hij, mijn ober, en die Zweedse man huilen. Het was een hele innige band en hij is ze Papa en Mama gaan noemen Ze zijn vorig jaar opnieuw naar Koh Tao gekomen en ze hebben een week met hem door gebracht.

Terwijl hij het verhaal vertelde moest hij opnieuw steeds huilen, Sandy had het naar mijn idee over iets wat ik zielsverwantschap noem. Hij begreep niet wat er met hem gebeurde maar ervaarde wel totale liefde bij deze mensen. Zijn eigen ouders dachten dat het wellicht met een vorig leven te maken zou hebben en zouden deze mensen graag ontmoeten.

Hij schreef ze nu een brief omdat hij liet weten waarschijnlijk terug te gaan naar zijn geboorteland , Birma. Maar waar hij ook zou zijn, hij zou altijd aan ze blijven denken, ze zaten in zijn hart.

Terwijl hij dit vertelt rollen de tranen over zijn wangen, veegt hij ze beschaamd weg, kijkt naar mij en ziet dat bij mij ook de tranen over mijn wangen rollen. Glimlacht en samen staren we enige tijd glazig naar de zee.

Hij heeft een geweldig mooie brief geschreven ( ik heb die in mijn beste Engels gecorrigeerd) en hij gaat hem nu in het net overschrijven.

Na zo'n moment volgen er natuurlijk veel meer persoonlijke momenten en uitwisselingen. Over zijn leven in Birma, of zoals zij zelf zeggen,Myanmar. Over zijn leven hier, over 7 dagen per week werken, over zijn verlangens. En over zijn verlangen terug te keren naar de roots, homecountry en de onmogelijkheid daarvan.

Ik heb niet veel diepgaande contacten met andere mensen op mijn reis. Ik houd het ook een beetje af want ik heb het wel goed met mezelf. Maar dit contact ligt op mijn weg en is goud.

Het andere contact op deze plek is met Som, de ticketverkoopster. Zij zorgt tevens voor de honden bij dit restaurant. Overal waar ik tot nu toe gekomen ben stikt het van de loslopende honden. Mensen met een hondenfobie moeten hier zeker niet zijn. De honden zijn soms goed en er soms vreselijk aan toe. Som werkt als vrijwilligster bij de, ik noem het maar even, 'red de honden-club'. Je kunt deze club steunen door een zak hondenvoer te kopen. Dat ga ik straks als laatste daad op deze plek doen. Ze heeft me aangeboden dan even met de brommer te rijden. Dus daar gaan we weer. Niet met koffer achter op de brommer maar met een zak Pedigreepal ( en dan op zijn Thais). Een beetje eng vind ik het wel want Som heeft allerlei rare neurotische tics die ze in een svaste serie achter elkaar moet afhandelen. Ik weet niet hoe ze dat op de brommer gaat doen.

Morgen ga ik me weer verplaatsen. Het gaat redelijk goed met het voetje. Ik begrijp inmiddels dat ik verrekte enkelbanden heb en de kleuren zijn momenteel regenboogachtig. Ziet er goed uit.

Ik ga naar een ander deel van Koh Tao, Koh Nangyuan. Het is een piepklein eilandje op korte afstand van Koh Tao waar je fantastisch kunt duiken en snorkelen ( ik heb daar vorige week mijn eerste zeeduik van 12 meter gemaakt). Dat duiken gaat even niet lukken want ik kan nog geen flippers aan maar ik heb mezelf wel een fantastische snorkel cadeau gedaan. Door de duikcursus wist ik waar ik op moest letten en ik heb nu al een paar 'snorkelvluchten' gemaakt. Alsof je door een aquarium zwemt, geweldig!

Dus..... morgen KOFFER pakken, me met taxi (!!) laten vervoeren naar de pier en met boot naar nieuwe stek. Foto's volgen maar je kunt natuurlijk ook even op Google zoeken als je wilt weten op welk paradijselijk strand ik nu terecht kom.