4 juli Haad Sai Daeng

Ik heb me verplaatst. Niet naar het eerder aangekondigde Koh Nangyuan maar naar Haad Sai Daeng in de zuidpunt van Koh Tao.

Ik hoorde van zowel Sandy als Som teveel negatieve verhalen, ben daarna op internet rescenties gaan lezen en ben tot de conclusie gekomen dat ik het daar vooral overdag heel erg afschuwelijk zou gaan vinden. Het is een toeristische trekpleister, heel erg mooi, helemaal waar maar ook behoorlijk uitgemolken. In de avond, als de dagjesmensen, de snorkelaars en duikers weer vertrokken zijn schijnt het sprookjesachtig te zijn. Natuurlijk kan ik er niet helmaal over oordelen want ik ben er alleen maar langs gevaren maar toch...

Ik zit nu inmiddels op een ander, heel erg rustig mooi plekje. Moeilijk bereikbaar ( de taxi had een fourwheel aandrijving voor iets wat je nauwelijks nog weg kunt noemen), bootjes leggen hier niet aan, komen alleen maar voorbij gevaren. Rust, gezellig, vriendelijke mensen en bijna volgeboekt. Het hoogseizoen van de zomer is begonnen. Ik heb wel een fijne kamer vlakbij het strand met een koelkast die enkel geluid en verder niet zoveel doet en een FAN. Ik vind het prima. Airco lijkt fijner (en wat muggen betreft is dat ook zo) maar ik heb het vaak koud en zet dat ding dan op 24C of uit . Voor jullie in Nederland misschien onvoorstelbaar maar met 18 C heb ik het echt koud.

Van Sandy en Som heb ik afscheid genomen, niet voor lang. In augustus kom ik terug, met familie. Voordeel is dat ik de plek ken en ik ook door de bril van twee tienermeiden de omgeving verkend heb. Er kan nog steeds geshopt worden, ook op Koh Tao.

Niet op de plek waar ik nu ben. Ze verkopen voor noodgevallen wel muggenolie en zonnebrandcrème maar that's it! Internet is er soms. Ik begrijp niet zo goed waarom dat soms wel aanwezig is en meestal niet. Dat van mijn eigen laptopje kan ik volgen, daar is gewoon iets mis mee maar waarom sommige verbindingen, signalen sterker zijn en waarom sommige last hebben van de enorme hoosbuien is mij een raadsel. Kortom, weer even zonder de gebruikelijke lijntjes naar buiten.

Nou en wat kan je hier dan heel erg goed doen: luieren, lezen, door een heel erg mooie 'tuin'hobbelen, glazig naar de zee staren én snorkelen!!!

Wat een feest, ik heb werkelijk waar de mooiste vis van de zee gezien, bij sommige beter bekend vanuit het kinderboek, de regenboog vis. Heel groot, maar ja onderwater lijkt alles groter en dichterbij en hij zwom zo'n 10 cm van me af (dat kan dus ook goed een meter geweest zijn).

Het in en uit het water komen is soms een beetje lastig met geblesseerde voet maar ik kan hier redelijk snel direct gaan zwemmen en dan gaat de onderwaterwereld open. Binnen een mum van tijd zwem ik tussen de meest wonderlijk gekleurde vissen en griezels die zich vermomd hebben als zand of steen. Prachtig koraal, gekke wormen heel groot, dik en zwart met zuigmondje. Nou ja ik verval in herhaling .Maarja ,ik heb niks anders te doen dan die snorkelvlucht keer op keer met zeer veel genoegen te herhalen.

Ik kom er langzaam achter dat hier de toeristenindustrie grotendeels drijft op de arbeidsimmigranten/vluchtelingen uit Myanmar ( bij ons beter bekend als Birma).

De eigenaar van dit 'resort' is een Amerikaan met een Thaise vrouw, ze hebben een Thaise vrouwelijke manager, Ouel, in dienst en de rest van de bediening is afkomstig uit Myanmar. Daar klaagt Ouel ook over. Niet over de mensen zelf, die zijn heel aardig en vriendelijk maar er komt steeds een nieuwe groep. Zodra de ploeg namelijk een beetje ingewerkt/ingeburgerd is vertrekken ze naar een andere plek. De baas betaald namelijk te weinig, er zijn plekken waar meer verdiend kan worden. Ze worden zwaar onderbetaald, werken 7 dagen in de week van ‘s ochtends 7 tot 's avonds 10 uur en al het geld wat ze verdienen sturen ze op naar huis omdat het daar nog armer dan arm is ( dictatoriaal regime in Birma). Dus logisch dat ze naar 'beter' betaalde baantjes doorstromen. Ik heb nu wel in Birmees dankjewel en goedemorgen leren zeggen ( dat is dan weer heel anders dan het Thai, vergis je niet). Ze kijken dan verrast op en toveren een nog grotere glimlach te voorschijn.

6 juli

Ik heb de echte baas hier nog nooit gezien, overigens zijn dochter wel. Daar zat ik gister mee in een taxi . Zij studeert medicijnen in de VS en is hier voor een maand op vakantie. Ik heb gevraagd of ze iets aan de weg en aan de internetverbinding kon doen. Ik had haar natuurlijk kunnen vragen iets aan de salariëring te doen maar ik vermoed dat ze daar al helemaal geen invloed op heeft. Ze probeerde me uit te leggen dat door het weer de wegen nauwelijks te onderhouden zijn. Daar kan ik me na de regelmatige hoosbuien hier op Koh Tao wel iets bij voorstellen. De weg spoelt gewoon weg, zo simpel is het.

Kijk, dat is aardig, Ouel biedt me nog een glas heet water aan om het theezakje in te soppen.

Eind van de middag, tegen 5-6 uur schijn ik te moeten gaan snorkelen want dan komen de haaien hier in de baai.

Ik heb al wel bij mijn 'echte' duikervaring een groep haaien voor de boot uit zien zwemmen ( men dacht in eerste instantie dat het dolfijnen waren). Ook heb ik al een klein baby haaitje gespot maar tegen etenstijd komen de grotere. Het zijn volstrekt onschuldige haaien, lusten geen mensenvlees, ook niet een beetje. Sedert hier de vangst van haaien verboden is komen er langzaam weer meer van deze soort en het schijnt wel indrukwekkend te zijn om naast zo'n anderhalf meter grote haai te zwemmen. Mochten jullie na deze blog niets meer van me horen dan ben ik alsnog verschwunden en verschlunden dooreen shark!!

.