Zondag 10 juli

Ik heb me vandaag verplaatst van Koh Tao naar Prachuab Khiri Kahn en daar heb ik werkelijk van ‘s ochtends 8.30 uur tot 's avonds 19.00 uur overgedaan.

Een dag die begon met afscheid van Ouel bij Haad Sai Daeng. Dat was ontroerend, ze kwam naar me toe en knuffelde me, ik was verrast en het ontroerde ons beiden.

Daarna de boot van Koh Tao ( eiland) naar het vaste land en ik was voor de zekerheid op het achterdek gaan zitten. Het was een nogal heel erg ruwe zee...... Er werd iets omgeroepen in Thai en dan nog een keer zoiets maar dan met Engels accent. De horde toeristen keken elkaar niet begrijpend aan en bleven gewoon zitten. Alle Thai stonden netjes op en liepen naar voren. Misschien gingen ze een voorstelling geven?

Niet dus, een Thaise steward kwam ons vertellen dat iedereen naar de voorkant van het schip moest want anders kon de boot niet wegvaren. Dan sta je daar met z'n allen opeengepakt aan de voorkant, beetje te geinen en te hopen dat de zee niet dusdanig ruw is dat dit gedurende anderhalf uur onze manier van varen zal zijn.

Gelukkig niet, ik kreeg wel het advies om benedendeks in de airco te blijven i.v.m. zeeziekte. Dat heeft geholpen, ik heb droog de overkant gehaald en ik heb er zelfs enorm van genoten omdat de zee zo geweldig mooi blauw was en zo oneindig.

Aankomst in Chumpon. Wat nu, iedereen een bus in. Ongeacht waar je ticket naar toe ging, de bus zou naar het station gaan. Mooi, dat was ik al van plan. Op het station werd ik direct aangeklampt door een taxitaxitaximijnheer ' Train is not going, only in evening'.

Ja hoor, daar trappen wij niet meer in, we zijn per slot van rekening al 5 weken in Thailand!

Helaas pindakaas, geen trein, inderdaad pas geloof ik om half 7. Terug ( met oranje koffer, ja ja en gebogen hoofd) naar taxitaxitaximijnheer , die kon het voor 300 baht wel fixen hoor. Hij zou mij naar het busstation brengen. Ondertussen was ik zo eigenwijs geweest dat ik alle horde toeristen kwijt was geraakt. Die zijn natuurlijk ingestapt in een bus die klaar stond ( maar ja die gingen naar Bangkok, ik zou naar dat stadje gaan waar ik de naam niet eens van kon uitspreken). OK, ik durfde niet eens af te pingelen ( kan ik zowiezo niet zo goed).

Hij brengt mij naar busstation. Weer een vet half uur onderweg. Gedachten die door me heen gingen waren: nu word ik pas echt goed belazerd. Hij brengt me naar weet ik veel wat voor plek en biedt me straks voor het dubbele bedrag aan om me terug te brengen.

Mijn vertrouwen in de mensheid is niet groot genoeg. Hij bracht me naar een busterminal waar om 14.30 een bus richting Prachuab Kiri Kahn zou gaan.

Ik had nog 3 kwartier om wat te eten. Er was daar een zitplekje en een tafel met een aantal pannen erop. Er werd me een diep bord aangereikt met rijst en ik moest zelf maar even in de pannen kijken wat ik wilde hebben. Zag er allemaal uit als rijst met prutje dus op de goeie gok de vierde pan genomen. Was een uitstekende inhoud ik heb heerlijk gegeten en werd daarna door een official opgehaald omdat mijn bus er was. Een bus vol met Thai, geen enkele buitenlander( Farang) te zien . Betalen moest ik in de bus maar doen, viel heel erg mee. Dan weet je echt even niet waar je naar toe gaat want er is geen mens die Engels spreekt.

Aangekomen in het stadje dacht ik dan wel weer bij zo'n busterminal afgezet te worden ( deze bus ging naar Bangkok) maar ik werd midden op de snelweg uit de bus gezet. Sta je daar met je oranje koffer. Gelukkig ben ik naar het juiste land gegaan. Die Thaise mensen zijn zo aardig. Ze wezen naar de overkant van de snelweg en daar zou ik wel een taxi kunnen vinden.

Bijna plat gereden omdat ik weer vergeten was dat links rechts rijdt en andersom ( en op de snelweg heel hard!).

Aan de overkant geen taxi maar wel een brommer. Die kennen we ook nog, dus met koffer en al op die brommer, Hopla daar gaan we weer. Hij had een helm op, dat scheelde in mijn gevoel van veiligheid.

Goed, we zijn een dikke 12 uur verder, lekker gedoucht en dan Prachuab Kiri Kahn maar eens gaan verkennen. Ik zag al verschillende mensen op een fiets en dat leek me, met mijn enke,l de ideale oplossing. Et voila, 20 meter lopen en daar verhuurde ze fietsen!! Wat een toeval.

De fietsverhuurmevrouw deed ook aan massage, zag mijn enkel en smeerde daar gelijk een goedje op wat 'very good ' was en zei dat ik morgen terug moest komen. Doe we!

En fietsen maar. Op de fiets door de stad waar ik langzaam de naam van kan uitspreken. Zo vrolijk, zo blij.

Iemand schreef 'Dit stadje is het enige stadje waar ik met de auto zou durven rijden'. Nou, fietsen gaat ook heel goed. Links rijdt rechts en andersom behalve de fietsers en soms ook brommers.

Ik kwam terecht op de zondag markt annex kermis op de boulevard. Extra feestelijk in verband met het festival??? Er was een jongeren sportevenement en veel van die kids zwaaide naar mij terwijl ik over de pier croste met mijn gammele brik. Ik ben even de gelukkigste Hollandse dame op een fiets in dit stadje, het plezier spat er van af. Ik ben volgens mij zowiezo de enige Hollandse dame, heb geen toerist gezien. Dat is goed voor mijn Thais.

Maandag 11 juli

Volgend jaar neem ik mijn eigen fiets mee. Wat een feest vandaag. Ik ben naar een verlaten militaire basis geweest. Is geheel afgesloten, voorheen moest je nog je paspoort inleveren als je dit terrein bezocht maar ik werd door twee militairen gekeurd en mocht in een keer door op mijn stalen ros. Ik denk volledig onschuldige uitstraling

Een desolaat terrein met af en toe wat eettentjes/winkeltjes. Groepjes jongeren , die allemaal even enthousiast zwaaien naar de dame op de fiets en soms roepen ze heel dapper ' I luf you'.

Een groepje was wel heel erg giechelig, ik ben op mijn fietsje omgedraaid en naar ze toe gegaan. Twee meisjes renden heel hard weg ( zo eng ben ik nou toch ook niet?). Ik vroeg ze of ze mij op de foto wilde zetten. Dat wilden ze wel en andersom ook. Ik ben met hen allen, een voor een op de foto geweest en toen kwamen die twee bangerikken terug. Ze waren een enquêteformulier gaan halen. Blijkbaar moesten ze voor school een toerist interviewen en of ik dit formulier maar wilde invullen?

Veel gegiechel, achter de hand, blozend, wegkijkend. Vooral toen ik invulde dat ik vooral in Thailand de mensen zo aardig vind. Hun dag kon niet meer stuk. De mijne trouwens ook niet.

Ik drink een kopje koffie( vergeet te vertellen dat ik geen suiker wil) drink hem toch gewoon op . Ik haal een plastic zakje met verse ananas en een stokje. Ik geniet aan het strandje tussen de Thaise families die me beschouwen als een soort live-televisieprogramma. Ik besluit niet te gaan zwemmen omdat al die Thaise kinderen volledig in kleding zwemmen. Uit respect ga ik dan maar even niet met bikini te water, ik pas me aan.

En op mijn fietsje ga ik dan weer langzaam terug door dat prachtige lege gebied naar mijn stadje wat al net zo verlaten lijkt. Wat een rust. Ik ga mijn fiets inruilen voor een fiets met remmen, dat lijkt me voor mijn volgende fietstocht wel een prettig idee.