De Trein

Ik ben met de stoptrein van Prachuab Khiri kahn naar Nakhom Pathon gereisd. Vertrektijd officieel 9.30 uur maar de trein had 1 ½ uur vertraging ( ach dat gebeurt in Nederland ook wel eens).

Ondertussen werd ik geweldig opgevangen door 3 heren die me in de mailing stonden te nemen. Twee vertrokken en nummer drie bleek daarna heel aardig te zijn. Totdat we in Nakhom Pathon arriveerden maar daarover later meer.

Die trein, derde klas, zonder airco, wel met ako ( alle ramen kunnen open) en die stonden dan ook open waardoor het pas halverwege de rit broeierig werd ( tot dan was het buiten bewolkt geweest, de zon brak door). De rit duurde vijf uur en was een enorme belevenis. Want als je denkt dat alleen in de straten van Thailand overal om de meter voedsel wordt verkocht heb je het mis. Ook in de trein lopen ze af en aan met de meest vreemde producten ( tot en met zakjes met volgens mij gestoomde vissenkoppen, een lekkernij).

Ik had me op de reis voorbereid door voldoende voedsel en drinken mee te nemen maar dat was dus niet nodig geweest. Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat ik dat voedsel eigenlijk niet goed had durven eten. Maar waarom eigenlijk niet, iedereen zit daar voortdurend alles te eten en niemand wordt ziek….

Goed ik werd dus vergezeld door man nummer drie die 23 jaar bleek te zijn, een militair en hij was zonder zijn kameraden erg vriendelijk, probeerde me op zijn beste Engels van alles uit te leggen.

Het Thaise landschap trok met een vaartje van zo’n 60 km per uur aan me voorbij.

Tegen over me zat een oude dame die werkelijk alles wat ze in haar handen kreeg uit het raam mieterde. Van plastic flessen, gebruikte servetjes tot en met het lege etensbakje met stokjes toe. Nou denk ik dat die stokjes het minst kwaad kunnen.

Verwerking van afval lijkt me in Thailand een enorm probleem. Over het algemeen zie je veel plekken waar het huisvuil ( inclusief al die plastic rotzooi) verbrand wordt. Je ziet overal vuilnis en plastic, een enorme landschapsvervuiling.

Naast deze vrouw zat een in het wit geklede non die doofstom was. Thais is al niet te volgen maar haar Thais was een aaneenschakeling van klanken die mijn buurman en ik toch konden verstaan omdat het ondersteund werd met gebarentaal. Hij maakte ook gebruik van die gebarentaal en ik kon daarvan mee genieten want die taal is redelijk universeel. Foto’s en geboortedata werden uitgewisseld. Mijn familie werd bewonderd en de non ging over tot handlezen. Verbijsterend wat ze over mij te vertellen had en dan met name over mijn jeugd. Wat ze over mijn buurman te vertellen had kon ik niet zo goed volgen maar de hele coupe zat met open mond te luisteren. De “vuilnismevrouw”was inmiddels opgestapt, vond het denk ik flauwekul.

We naderden de eindbestemming en mijn buurman haalde mijn koffer uit het net ( ja ja, sterke man, vette oranje koffer alsof het een veertje was) en zou samen met mij in Nakhom Pathon uitstappen ( stond ook op zijn kaartje). Dus ik niets vermoedend , stap uit, koffer staat al op het perron. Zie ik dat dit helemaal niet het goede station is ( een soort voorstadje). Er stond wel een vriendje met een brommer met aanhangwagen te wachten op ons. Voor 50 baht kon hij ons wel naar de stad brengen.

Ik was verbijsterd. Gewoon een oor aangenaaid want het hotel was 2 min lopen vanaf het station en ik had gehoopt eigenlijk direct door te kunnen reizen naar Kanchanaburi met bus. Stond ik hier in de middle of nowhere!

Dus in mijn beste Thais gezegd: hotel…., boek erbij gepakt aangewezen. Jongeman vriendelijk lachen, ik ook want dat schijn je maar het beste te kunnen doen maar ik kookte. Ze hebben me netjes bij het hotel afgeleverd, ik moest wel betalen ( ik heb hem niet het volledige bedrag gegeven).

En vanuit mijn hotelraam kan ik station zien. Hij heeft mij zijn telefoonnummer gegeven in het geval ik het leuk vond om met hem af te spreken. Nou , ik denk het toch niet, snotjong! (Hij had mijn zoon kunnen zijn, als hij zich wat beter gedragen had).

Dus nu zit ik in Nakhom Pathon met eenChedi, erg mooi ( zie foto) en verder vind ik het op dit moment een buitengewoon naargeestig stadje. Ik wilde na die lange treinreis zo graag gewoon even zittenen eveniets eten en drinken maar er zijn alleen maar kraampjes. Misschien kom ik nu in het deel van Thailand waar dat gewoon is en ben ik het zuiden, de gemoedelijkheid en de relaxte sfeer te verwend. Tuurlijk, die kraampjes ken ik, is echt Thais maar wat verlangde ik in een keer naar een ordelijk, net restaurant met schone tafeltjes en overzicht ( en ja daar komt ie : een bruine boterham met kaas!!!).

Gelukkig gaat zo’n verlangen ook weer over en doe ik mezelf een plezier met een zakje verse ananas en een bananenshake. Moet even nog niet aan al die gefrituurde, gewokte en gegrilde hapjes denken. Later op de avond zal ik de specialiteit van het stadje wel gaan proeven, de Khao Lam, kleefrijst met kokosmelk opgediend in een bamboestengel. Ziet er geweldig exotisch uit.

Ik heb me geïnstalleerd in het enige hotel hier in omstreken en het is volgens mij een voormalige gevangenis want al de deuren hebben dikke sloten aan de buitenkant spiekers om naar binnen te kijken ( is door de vorige bewoner dicht gestopt met een servetje dus ik heb vannacht geen inkijk). Het lijkt best schoon……

Morgenochtend reis ik snel door naar Kanchanaburi, wel bekend van de River Kwai en de herdenkingsplaats voor de slachtoffers van de Birmaspoorlijn. Ik ga met de trein, laat niemand mijn koffer in of uit de trein tillen, doe ik helemaal zelf!!

Vrijdag 15 juli- Kanchanaburi

Inmiddels zit ik op een kamertje op een vlot. Ik dein langzaam mee op de golven van de rivier de Kwai. Er worden op dit moment ( 18.30) nogal wat golven veroorzaakt door soortement van restaurants die voortgetrokken worden door een hoge PKmotorboot. Dan ga je dineren op het water. De discoboten maken zich ondertussen ook klaar. Dan ga je dus feesten op een drijvende disco. Dat schijnt vooral door Thaise en Koreaanse jongeren aantrekkelijk gevonden te worden die zich hier het weekend klem komen eten en drinken op een boot. Daarbij gaan ze heel veel ( en hard!!)karaoke zingen. Dat zingen gaat in de chinese toonsoort dus over vals of niet vals kan ik niet oordelen.Gelukkig varen die boten weg van mijn boot/vlonder en zal de rust langzaam wederkeren. Ik weet nog niet wanneer en hoe laat het spul weer terugkomt.

Ik kijk op twee kanten uit op de rivier , de zon is aan het ondergaan en ik heb echt een Room with a View!

Er komt nu een stuk groen langs drijven met een nestje. Het is een beetje zielig want het vogeltje moet steeds maar zijn nestje weer zien te vinden op deze stromende rivier.

Ik ben vandaag wederom met de trein gegaan. Soms zie je wel eens van die beelden dat mensen met handen en voeten uit die wagons hangen ( ik dacht dat dat vooral in India gebeurde). Nou hier in thailand ook. De ochtendspits van de NS was er niks bij ( de vertraging trouwens ook niet). Op zich is dat nog wel grappig ware het niet dat er dan ook nog talloze verkopers van etens- en drinkwaren er proberen door heen te komen. Met succes want mensen kopen het en gaan dan in dat gewurm soep met verse knoflooktenen naar binnen slurpen en, je raadt het al en mieteren daarna de heleboel naar buiten.

Ik ben veilig aangekomen, op het juiste perron. Mooi geïnstalleerd en hopla, fietsje scoren en op pad.

Ik ga morgen een echte tour doen, naar de Erawanwaterfalls en ik heb een vriendinnetje gevonden. Een Hollandse meid, faramciestudente, 6 weken alleen op reis ( “wat dapper” , zei ik tegen haar en viel daarna even stil). Ik ben vandaag precies zes weken onderweg. De tijd vliegt voorbij.

Heel toevallig zat zij dezelfde tour in haar uppie te boeken. Het klikte en we gaan dus morgen gezamenlijk op stap.

Zondag 17 juli

Gister was het feestdag in Thailand. Het boedistische ritueel om het regenseizoen te verwelkomen. Het lentefeest. Extra veel kaarsen, tempelbezoek, lekker eten en een vrije dag. De Erawanwatervallen stroomden over. Een buitengewoon feestelijk gezicht met al die Thaise toeristen die uitgebreid ( en dan ook echt uitgebreid!) picknicken in het nationaal park en met zwemvesten dobberen in de verschillende delen van de prachtige waterval .

Ook het bezoeken van de Birmaspoorlijn was een bijzondere ervaring. Een Nederlands jongetje zei tegen zijn vader: “ Sorry pap dat ik het zeg, maar ze hebben er wel een mooie plek voor uit gekozen”. En dat is zo waar. Dat zo’n gruwelijk deel van onze geschiedenis zich voltrokken heeft op zo’n indrukwekkend mooie plek. Het maakt je stil en nederig.

Ik ben nog een dag hier in Kanchanaburi, ga met mijn tijdelijke Nederlandse maatje Rianne ( en inmiddels heeft zich daar Jeremy, een Engelse jongen zich bij aangesloten) fietsen. O.a. naar het Warmuseum en daarna de rivier over, het wijde land in. Als ik me hier zou vestigen zou ik een fietsbureau starten. Goeie fietsen verhuren, mooie routes uitstippelen. Het is geweldig om op fietstempo de omgeving te verkennen. En de Thaise bevolking groet iedere keer vol enthousiasme als je voorbij komt snorren.

Nou ja, met mijn fietsje had ik de Erawanwatervallen niet kunnen bezoeken, dat is echt te ver weg. Maar toch….. Hollandse ondernemersgeest?

Maandag 18 juli

Ik heb mijn spullen weer gepakt en ga zo meteen met het minibusje naar Ayutthaya. De oudste stad van Thailand met vele Tempels . Fietsen is daar gewoon dus een stalen ros zal wel snel geregeld zijn. Voordeel van fietsen is dat je de tropische hitte als minder heftig ervaart. Je fietst gewoon in een briesje ( smeert je in met factor 100) en komt dan bijvoorbeeld bij een monkeyschool uit.

Nu heb ik me daar van te voren al redelijk over geinformeerd en het beeld van deze dieren aan een ketting en foto's van aapjes die met jurkjes door een hoepel springen zeiden mij genoeg. Deze attractie laat ik aan mij voorbij gaan en gelukkig stemde mijn fietsmaatje Rianne hier mee in.

Gewoon vrolijk verder fietsen, onderweg, de meest fantastische cappuccino van Thailand gedronken. Wederom vraag ik me af, waar leven deze mensen van want wie komt er hier nu toevallig voorbij om zo'n geweldig kopje koffie te scoren ( ze verkochten ook niet veel anders).

Het was fijn om zo'n dag of twee met een Nederlandse op te trekken. Praten in je moerstaal geeft toch meer nuancering, maakt het makkelijker in begrip en het was fijn om weer eens een goede dialoog aan te gaan. We hadden veel gemeenschappelijke interesses, dus smane fietsen, koffie drinken en 's avonds eten was een welkome afwisseling in het alleen op reis zijn.

En nu weer verder, nog een week en dan komt de familie. Ik kijk er langzaam naar uit. Het is leuk om ze te gaan laten delen in wat ik hier als zo fantastisch ervaar, de sfeer, de vriendelijkheid, de gemoedelijkheid en bovenal de ontdekking dat waar ik ook ben, ik helemaal van mezelf ben. Ik schreef al eerder aan mensen op een ansichtkaart.: ' Dat ik zover weg moet gaan om zo dicht bij mezelf te komen'. Ja, dat is helemaal waar en het is beslist de moeite waard!