Inmiddels begint deze'Stad der Engelen' te wennen.

Het is niet de plek waar ik de meeste contacten op doe. Daar heb ik toch meer tijd en meer natuur voor nodig maar ik kijk mijn ogen uit.

Het hier zijn is overigens een aanval op alle zintuigen, niet enkel het kijken.

Ik noem hier een paar verschillende geuren zoals: de uitlaat van dieselbussen, de rioollucht van de Khlong, de wierrook bij de tempels, de geuren van de kruiden op de groentemarkt, de frisse geur van de junglebries op de fiets, de berg van ananassen hier op de hoek van het hotel. Iedere stap heeft bijna zijn eigen geur. Ik denk overigens dat ik zelf ook anders ben gaan ruiken door het nuttigen van ander voedsel ( en de hoeveelheden knoflook). Ik zal het dinsdag aan mijn geliefden vragen.

Ook het voelen is een sensatie zoals het plakkerige plastic in de Tuktuk, het hele slechte zadel van de fiets bij de fietstoer, het voelen van het water na een enorme hoosbui waarbij de straat 10 cm onder water stond. Er was geen andere manier dan er dwars doorheen en het was een kinderlijk genoegen om daar doorheen te waden met al die andere Farang. Gelukkig zijn vandaag mijn schoenen op de fiets weer snel gedroogd.

Nog meer voelen, de airco in de skytrain, een verademing na 3 uur over een weekendmarkt geslenterd te hebben. Een combinatie van Xenos,Wibra en Zeeman en dat in het kwadraat. Wat moeten we toch met al die spullen........

De stoel bij Starbucks waar ik mijn vermoeide voeten wat rust gun onder het genot van een geweldige cappuccino.

Ik ben vandaag door Chinatown en de 'uiterwaarden van Bangkok' gefietst. Heerlijk om weer op een fiets te zitten. Een wonderlijke ervaring om door de krochten van Chinatown te fietsen en wat een puinhoop. Grotendeel van Chinatown is verhuurd aan de Thai, de Chinezen zelf zijn er weggetrokken omdat ze meer geld hebben en verhuren nu hun huisjes. Volgens de fietsgids 'Em' werken de Chinezen harder en eten ze minder waardoor ze meer geld verdienen. Ik geloof dat als de Thai zouden beginnen met het instellen van vaste etenstijden de economie er met sprongen op vooruit zou gaan. Maar ja, dan ben je in een klap een van de charmes van dit land kwijt, namelijk de eetcultuur. De Thai zijn naar mijn idee de hele dag bezig met eten, eten vergaren, eten maken en rusten. Het schijnt dat er hier niet gespaard wordt maar dat weet ik niet zeker. Heb nog geen bankemployé gesproken, staat nog op mijn lijstje.

Gister in de taxi, we staan te wachten voor rood licht. Taximijnheer bestelt via het raampje snel een zak gebakken banaan en begint te eten. Ik zeg dat het lekker ruikt en hopla, ik krijg voor 20 Baht ook zo'n zak, verrassend, lekker en gezellig. Gebakken banaan in de taxi!

Dus voelen, ruiken en dan het proeven. De gebakken banaan heb ik al beschreven, de Pad Thai, noodles met ei eren en groente, heerlijk, beetje chili erbij, ietsjes spicy, niet teveel.

De bekende shakes en verse ananas in een zakje met een stokje. Mijn dagelijkse shot cafeïne en daarvoor ga ik echt op jacht naar een goed koffieshopje. Heel erg westers maar zo lekker!

Ik ga niet meer met Tuktuks, ze belazeren je waar je bij staat en in onvervalst onthai Engels zei een tuktukmijnheer 'Fuck you' omdat ik niet meedeed in zijn spelletje.

Ik moest heel erg lachen toen een Tuktukmijnheer mij met een heel serieus gezicht vertelde dat mijn hotel vandaag closed was.' Oh really? Yes, hotel is closed, I bring you to another'. Ook veel van de taxichauffeurs hebben een geweldige hekel aan deze Tuktukmijnheertjes hoewel ze zelf soms ook niet helemaal zuiver zijn. Gelukkig zit daar een beschermende organisatie met vergunningen achter waar je je redelijk goed op kunt beroepen.

Dus, ik vertel waar ik naar toe wil, zeg dat de meter aan moet. Zo niet , gooi ik de deur dicht en tot nu toe wordt die meter dan toch aan gezet en weet je dat je een eerlijke prijs betaalt ( en waar hebben we het dan eigenlijk over, ritjes van €1,50). Dus mijn vervoer is geregeld en ik cross Bangkok door. Morgen de laatste dag. Ik wil met de riverexpress op de Chao Phra Ya River varen. Vandaag met de fietstocht daar een klein voorproefje van gehad en ik vond het adembenemend op vanaf de rivier Bangkok te aanschouwen. Imposant en machtig en even los van de rotzooi, stank en ongelooflijke chaos.

Morgen de laatste dag van mijn alleen zijn. Ik heb er van genoten. Ik heb ontdekt dat ik het heel goed met mezelf kan hebben.

Ik geniet er ook van dat mijn geliefden komen. Ik vind het heerlijk om ze te gaan verwelkomen in het land waar ik met zo veel liefde naar ben gaan kijken, ruiken, proeven, voelen en wat al niet meer.

Vanaf dinsdag verder in Chiang Mai, het noordelijke deel van Thailand. Ik kijk er naar uit omdat iedereen roept dat dat geweldig is. Nou, wie ben ik dan om dat in twijfel te trekken, maar ik wil het wel zien en proeven en ruiken en ... en...

Maandagmiddag

En als ik dit lees kom ik erachter dat ik een belangrijk zintuig vergeten ben: het geluid, het horen.

De talloze geluiden waar ik me waarschijnlijk zo nu en dan voor af sluit. Het geronk van de bootmoter, de schelle fluitjes bij het aanleggen van de boten, het voortdurend geruis van de nimmer stilvallende stroom auto's, brommers, bussenen tuktuks. De schelle Thaise stemmen die soms vanuit het niets in een keer ' Laaauw' gillen. Televisies die in diverse hokken/keetjes/kraampjes staat te schetteren. Een vogeltje wat in een heel mooi kooitje net zo mooi zit te fluiten. En zelfs nu, zittend in een internetcafe, is er een cacafonie van geluid. Een TV naast me, een Thais zingende mevrouw op een radio buiten en de baas van het cafe zit heel hard te bellen. Kortom in Bangkok komen ook de oren niets tekort.

Sawadee, tot vanuit de rust van Chiang Mai.