En dan staan ze daar in een keer bij de uitgang van de arrivals. Ik had me een beetje zorgen gemaakt of ik ze op dat grote vliegveld van Bangkok wel kon vinden maar Thai blijven Thai en er werd mij precies gewezen waar ze vandaan zouden komen. Het is ook wonderlijk dat hoe ongeorganiseerd Thailand overkomt hoe strak het geregeld is in de bijvoorbeeld de Skytrain en het vliegveld. Geen vuilnis, geen rotzooi, geen prullenbakken.

Tranen, lachen, aanraken, praten, lachen, aanraken en in mum van tijd is het weer zo vertrouwd en gewoon. We hebben alle tijd voor de overstap dus ik neem ze even mee naar buiten om te voelen. Vanuit de barre natte kou van Nederland wordt de tropische hitte als weldadig ervaren. Wacht maar...... denk ik wijsneuzerig.

Het wachten in de chique lounge van Bangkok Airways is absoluut geen straf en de tijd vliegt voorbij. De eerste thaise lekkernijen worden voorzichtig geproefd ( en terzijde geschoven, het is even wennen, kleefrijst met chocolade in een bamboeblaadje).

En dan Chiang Mai. Een verademing na de hectiek van Bangkok. Voor Rik niet, die lijkt het te ervaren alsof hij in een achtbaan zit. Verkeer wat links en rechts ( en andersom) voor bij stuift en ik herken mijn eigen emoties van de eerste dagen met een dikke glimlach. Het is zo anders.

Het samenzijn lijkt zo gewoon maar in de nacht waar Rik een jetlag ligt te verwerken en ik dapper wakker naast hem lig breekt het ons beide op dat we gescheiden liggen van de kinderen. Ik had het bedacht, ben half op zoek geweest naar een familyroom maar dat was niet gelukt. We voelen ons afgesneden. We horen nu even heel dicht bij elkaar te liggen. We sluipen door de gang van het guesthouse naar kamer 104 en proberen de kinderen wakker te krijgen. De deur zit in het slot en ze reageren niet. Rik stuurt ze door de gesloten deur een SMSje, geen reactie. Als eenzaam, verlaten ouders keren wij terug naar ons eigen bed en gelukkig, Rik valt ook in slaap.

De volgende ochtend blijkt dat ze als blokjes beton hebben liggen slapen, nergens last van gehad. Ze moeten wel grinniken om onze zorgen en behoeftes. Dit is de volgende stap in het ouderlijke loslaten.

Terwijl zij in de ochtend nog lekker liggen te slapen ben ik al weer vroeg op pad. Een eerste verkenning van Chiang Mai. Ik zie al snel fietsen staan en dan realiseer ik me dat ik niet meer alleen ben. Ik zal toch moeten overleggen over de plannen en activiteiten en ik wil voorkomen dat ik de reisleidster van het gezelschap word. Ik wil ook voorkomen dat het zij en ik blijft. Natuurlijk heb ik een voorsprong in kennis en ervaring hier in Thailand maar om ze gelijk de eerste dag op de fiets te zetten is teveel gevraagd.

Ik ga even lekker muesli met yoghurt en vers fruit eten geniet van de rust van dit stadje en ohja ik informeer waar ik moet zijn voor het verlengen van mijn visum. Dat ga ik morgenochtend maar even doen, de familie slaapt toch uit en in die tussen tijd kan ik even op en neer.

Chaing Mai, overrzichtelijk, vriendelijke Tuktukmijnheer die moet lachen ( maar dat doen ze altijd tenzij) omdat ik zo scherp onderhandel met een big smile. Nee , het is duidelijk niet mijn eerste dag, de jetlagsmoeltjes naast mij tonen iets anders maar mij belazer je niet. Dezelfde onderhandelingsvaardigheid komt me ook goed van pas als Marie zich op de nightmarket helemaasl te buiten gaat aan het kopen van kleding. Het is het walhalla voor tieners die hun kleedgeld gespaard hebben om in Thailand hun kledingkast aan te vullen. Ik vind nog steeds dat ze vergeleken met Bangkok te hoge prijzen vragen en ik noem de verkopers dan ook de plaatsen in Bangkok waar ik het goedkoper gezien heb. Dat lijkt wel indruk te maken en er wordt lachend goed onderhandeld. Iedereen blij......

Het is wel anders want in het alleen reizen heb ik ervaren dat ik makkelijk contacten op doe. In gezinssamenstelling val je weer terug in je eigen systeem en ervaar je het reizen en het elders zijn vanuit je eigen kringetje.

We genieten desalnietemin met volle teugen. Rik en de kinderen kijken hun ogen uit. Een geplande wandeling door Chiang Mai ( ik had van iemand een mooie route gekregen) start bij de Wat Phra Singh waar we onmiddellijk in de lappen worden gehesen om onze blote benen en armen te bedekken. De monnikken zijn net klaar met hun ochtendmeditatie en 'gaan aan tafel'. Zo gewoon, zo bijzonder om al die oranje mannen net nog zo sereen te zien zittenchanten en die nu lachend hun fried riceopscheppen.

Ik vergeet dat we een route lopen en we besluiten lekker koffie te gaan drinken .Gelukkig , dit café bleek op de route te staan, een mooi antiek houten café met een hele mooie tuin. Twee jongens die ons met dikke glimlach een volstrekt verkeerde bestelling neerzetten die wij al even glimlachend met veel genoegen drinken.

We besluiten bij deze jongens ook twee tours te boeken voor de komende dagen. We gaan naar het Elephant Nature Park, wel olifanten verzorgen, eten geven en aanraken maar niet op rijden.

De tweede tour is een ruige rafting waarbij Tarak, de verkoper, als antwoord op mijn waarschijnlijk bezorgde moederhoofd, foto's van zijn moeder liet zien die deze raft ook gemaakt had. Ik zag een klein Thais vrouwtje met gele helm in doodsnood. Dat hielp......

Verder lopen en ik vergeet weer dat we een route lopen, er is ook zoveel te zien. We komen terecht in een uitstekend vegetarisch restaurantje. Ik heb afgelopen 7 weken niet zo lekker gegeten en de kinderen gaan langzaam mee in de smaaksensaties. We lopen en kijken weer verder en belanden in een massagesalon. Het schiet ook niet op in Thailand en Rik en de kinderen beginnen te ervaren dat juist dit tempo zo weldadig is. De ontspanning, het lopen, zien, ruiken besluiten ergens te gaan zitten, eten, drinken. Niks hoeft, er ligt een ander ritme in deze cultuur. Onderweg maken de meiden heeeeel veel foto's. Alles is nieuw, anders, mooi. Een houten tuinhuisje, een groene Boeddha op een tafeltje in een tuin, een felgekleurde Tuktuk.

Een route van, ik denk, 3 km hebben we in bijna een volle dag afgelegd. Een lemon-shake in een modern tentje met allemaal houten spelletjes completeerde de tocht. De eigenaar van dat tentje had de grootste lol om zijn klanten allerlei breinkrakers voor te schotelen. Dat is aan Anna goed besteed.

Eind van de middag kwamen we aan in ons nieuwe hotel. Had ik in mijn ochtendwandeling ( met hoger tempo) gezocht en gevonden, met Familyroom en meer rust. Een warm en zeer hartelijk ontvangst en uitgeteld liggen de meiden op het bed. Tropische hitte en jetlag doen hun werk. Willen we nog wel naar die night market????? JAAAAA!