Vrijdag, vanuit een dik resort op Koh Samui

Rechts van me speelt een eekhoorntje in een boom en links van me staat een prachtige roze orchidee in bloei.

De kinderen liggen in een ander bungalowtje, een eindje verderop. Het is net of ze al op kamers zijn. Het lukt deze ouders na een enigszins moeizame start in Chiang Mai heel goed om los te laten. We genieten van onze eigen ruimte en te zien aan de puinhoop in hun ruimte , zij ook.

De laatste dag gaat in. De zee blijft de Thaise zee, ik heb uitzicht op Koh Phagnan en het blijft adembenemend om naar dat oneindige blauw, soms groen, te staren. De wolken zijn grijs, wit blauw gemêleerd en beloven regen. De zeilboten die hier voor onze neus dobberen op Bo Phut maken dat we ons echte yuppen voelen en het arme Thailand wat ik ook heb kunnen waarnemen lijkt heel ver weg.

Toch niet als ik het hotel uitloop en het eerste willekeurige weggetje rechts weer insla. Dan komt dezelfde vraag van de eerste dagen in mij naar boven, waar leven deze mensen van en hoe verkwistend ga ik met mijn rijkdom om? Het is niet anders, ik kan hun leven niet verbeteren, daar is een enorme organisatiedeskundige voor nodig en de vraag is of dat wel zo wenselijk is. Ik kan met mijn geld , door het toerist zijn, een steentje bijdragen aan deze economie, dat heb ik dan gedaan.

Het wisselgeld heb ik ook ontvangen, ik voel me rijk en gevuld.

Ik val in herhaling, ik ben klaar en kan gaan toegeven aan mijn verlangen naar de koele ochtendbries waar ik volgens het thuisfront wel twee dikke truien voor nodig heb.

Mijn verlangen naar de bruine boterham met hele zoute kaas, mijn verlangen naar olijven, tomaten en feta ( volgend jaar Griekenland?) en mijn verlangen naar weer zelf koken. Rik en de kinderen fleuren helemaal op als ik die laatste wens uitspreek, ze maken geen bezwaar.

En tijdens het koken zal ik terugdenken aan mijn afscheid van Sam, de” huilende ober” die na een laatste hand op Riks arm gelegd te hebben zich ontroerd afwendde. Als ik het heb over spreken en voelen vanuit mijn hart dan heeft Sam bij mij de deuren wagenwijd opengezet. In al zijn eenvoud, in al zijn wijsheid en met zoveel liefde kon ik niet anders dan steeds ontroerd raken als hij in de buurt kwam. Ik denk dat hij mij de “huilende vrouw uit Holland” noemt.

Ik had als afscheid een boekje geschreven voor hem. Ik weet dat hij graag Engels leest en in mijn verhaal voor hem heb ik geschreven wat er met mij gebeurde in zijn nabijheid.

Op zijn beurt kwam hij in de ochtend van het afscheid, en het geven van mijn cadeautje, met een prachtige schildering op doek uit Myanmar als cadeau voor ons. De liefde was wederzijds maar dat had ik ook al gevoeld.

Zaterdagochtend 6 uur

En nu is het stil. Net zoals de eerste ochtenden zit ik in mijn eentje aan het strand, hier en daar een een Thai die het strand aan het schoonvegen is ( kan net zo goed een arbeidsimmigrant uit Myanmar zijn) en verder alleen het ruisen van de zee, de vogeltjes en verder is het stil.

Vrij naar Guus Meeuwis zing ik zachtjes:

En ik zit hier alleen op een erg stil strand, ik heb eigenlijk nooit last van heimwee gehad…..

Ik wilde veilig, zon, zee en ruimte. Ik heb alles gekregen wat ik nodig had.

Ik ga maar en ben

( J.C.van Schagen)

Dank jullie voor het meereizen en de vele, leuke reacties.

Carolien