De trein en Karanchanaburi

De Trein

Ik ben met de stoptrein van Prachuab Khiri kahn naar Nakhom Pathon gereisd. Vertrektijd officieel 9.30 uur maar de trein had 1 ½ uur vertraging ( ach dat gebeurt in Nederland ook wel eens).

Ondertussen werd ik geweldig opgevangen door 3 heren die me in de mailing stonden te nemen. Twee vertrokken en nummer drie bleek daarna heel aardig te zijn. Totdat we in Nakhom Pathon arriveerden maar daarover later meer.

Die trein, derde klas, zonder airco, wel met ako ( alle ramen kunnen open) en die stonden dan ook open waardoor het pas halverwege de rit broeierig werd ( tot dan was het buiten bewolkt geweest, de zon brak door). De rit duurde vijf uur en was een enorme belevenis. Want als je denkt dat alleen in de straten van Thailand overal om de meter voedsel wordt verkocht heb je het mis. Ook in de trein lopen ze af en aan met de meest vreemde producten ( tot en met zakjes met volgens mij gestoomde vissenkoppen, een lekkernij).

Ik had me op de reis voorbereid door voldoende voedsel en drinken mee te nemen maar dat was dus niet nodig geweest. Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat ik dat voedsel eigenlijk niet goed had durven eten. Maar waarom eigenlijk niet, iedereen zit daar voortdurend alles te eten en niemand wordt ziek….

Goed ik werd dus vergezeld door man nummer drie die 23 jaar bleek te zijn, een militair en hij was zonder zijn kameraden erg vriendelijk, probeerde me op zijn beste Engels van alles uit te leggen.

Het Thaise landschap trok met een vaartje van zo’n 60 km per uur aan me voorbij.

Tegen over me zat een oude dame die werkelijk alles wat ze in haar handen kreeg uit het raam mieterde. Van plastic flessen, gebruikte servetjes tot en met het lege etensbakje met stokjes toe. Nou denk ik dat die stokjes het minst kwaad kunnen.

Verwerking van afval lijkt me in Thailand een enorm probleem. Over het algemeen zie je veel plekken waar het huisvuil ( inclusief al die plastic rotzooi) verbrand wordt. Je ziet overal vuilnis en plastic, een enorme landschapsvervuiling.

Naast deze vrouw zat een in het wit geklede non die doofstom was. Thais is al niet te volgen maar haar Thais was een aaneenschakeling van klanken die mijn buurman en ik toch konden verstaan omdat het ondersteund werd met gebarentaal. Hij maakte ook gebruik van die gebarentaal en ik kon daarvan mee genieten want die taal is redelijk universeel. Foto’s en geboortedata werden uitgewisseld. Mijn familie werd bewonderd en de non ging over tot handlezen. Verbijsterend wat ze over mij te vertellen had en dan met name over mijn jeugd. Wat ze over mijn buurman te vertellen had kon ik niet zo goed volgen maar de hele coupe zat met open mond te luisteren. De “vuilnismevrouw”was inmiddels opgestapt, vond het denk ik flauwekul.

We naderden de eindbestemming en mijn buurman haalde mijn koffer uit het net ( ja ja, sterke man, vette oranje koffer alsof het een veertje was) en zou samen met mij in Nakhom Pathon uitstappen ( stond ook op zijn kaartje). Dus ik niets vermoedend , stap uit, koffer staat al op het perron. Zie ik dat dit helemaal niet het goede station is ( een soort voorstadje). Er stond wel een vriendje met een brommer met aanhangwagen te wachten op ons. Voor 50 baht kon hij ons wel naar de stad brengen.

Ik was verbijsterd. Gewoon een oor aangenaaid want het hotel was 2 min lopen vanaf het station en ik had gehoopt eigenlijk direct door te kunnen reizen naar Kanchanaburi met bus. Stond ik hier in de middle of nowhere!

Dus in mijn beste Thais gezegd: hotel…., boek erbij gepakt aangewezen. Jongeman vriendelijk lachen, ik ook want dat schijn je maar het beste te kunnen doen maar ik kookte. Ze hebben me netjes bij het hotel afgeleverd, ik moest wel betalen ( ik heb hem niet het volledige bedrag gegeven).

En vanuit mijn hotelraam kan ik station zien. Hij heeft mij zijn telefoonnummer gegeven in het geval ik het leuk vond om met hem af te spreken. Nou , ik denk het toch niet, snotjong! (Hij had mijn zoon kunnen zijn, als hij zich wat beter gedragen had).

Dus nu zit ik in Nakhom Pathon met eenChedi, erg mooi ( zie foto) en verder vind ik het op dit moment een buitengewoon naargeestig stadje. Ik wilde na die lange treinreis zo graag gewoon even zittenen eveniets eten en drinken maar er zijn alleen maar kraampjes. Misschien kom ik nu in het deel van Thailand waar dat gewoon is en ben ik het zuiden, de gemoedelijkheid en de relaxte sfeer te verwend. Tuurlijk, die kraampjes ken ik, is echt Thais maar wat verlangde ik in een keer naar een ordelijk, net restaurant met schone tafeltjes en overzicht ( en ja daar komt ie : een bruine boterham met kaas!!!).

Gelukkig gaat zo’n verlangen ook weer over en doe ik mezelf een plezier met een zakje verse ananas en een bananenshake. Moet even nog niet aan al die gefrituurde, gewokte en gegrilde hapjes denken. Later op de avond zal ik de specialiteit van het stadje wel gaan proeven, de Khao Lam, kleefrijst met kokosmelk opgediend in een bamboestengel. Ziet er geweldig exotisch uit.

Ik heb me geïnstalleerd in het enige hotel hier in omstreken en het is volgens mij een voormalige gevangenis want al de deuren hebben dikke sloten aan de buitenkant spiekers om naar binnen te kijken ( is door de vorige bewoner dicht gestopt met een servetje dus ik heb vannacht geen inkijk). Het lijkt best schoon……

Morgenochtend reis ik snel door naar Kanchanaburi, wel bekend van de River Kwai en de herdenkingsplaats voor de slachtoffers van de Birmaspoorlijn. Ik ga met de trein, laat niemand mijn koffer in of uit de trein tillen, doe ik helemaal zelf!!

Vrijdag 15 juli- Kanchanaburi

Inmiddels zit ik op een kamertje op een vlot. Ik dein langzaam mee op de golven van de rivier de Kwai. Er worden op dit moment ( 18.30) nogal wat golven veroorzaakt door soortement van restaurants die voortgetrokken worden door een hoge PKmotorboot. Dan ga je dineren op het water. De discoboten maken zich ondertussen ook klaar. Dan ga je dus feesten op een drijvende disco. Dat schijnt vooral door Thaise en Koreaanse jongeren aantrekkelijk gevonden te worden die zich hier het weekend klem komen eten en drinken op een boot. Daarbij gaan ze heel veel ( en hard!!)karaoke zingen. Dat zingen gaat in de chinese toonsoort dus over vals of niet vals kan ik niet oordelen.Gelukkig varen die boten weg van mijn boot/vlonder en zal de rust langzaam wederkeren. Ik weet nog niet wanneer en hoe laat het spul weer terugkomt.

Ik kijk op twee kanten uit op de rivier , de zon is aan het ondergaan en ik heb echt een Room with a View!

Er komt nu een stuk groen langs drijven met een nestje. Het is een beetje zielig want het vogeltje moet steeds maar zijn nestje weer zien te vinden op deze stromende rivier.

Ik ben vandaag wederom met de trein gegaan. Soms zie je wel eens van die beelden dat mensen met handen en voeten uit die wagons hangen ( ik dacht dat dat vooral in India gebeurde). Nou hier in thailand ook. De ochtendspits van de NS was er niks bij ( de vertraging trouwens ook niet). Op zich is dat nog wel grappig ware het niet dat er dan ook nog talloze verkopers van etens- en drinkwaren er proberen door heen te komen. Met succes want mensen kopen het en gaan dan in dat gewurm soep met verse knoflooktenen naar binnen slurpen en, je raadt het al en mieteren daarna de heleboel naar buiten.

Ik ben veilig aangekomen, op het juiste perron. Mooi geïnstalleerd en hopla, fietsje scoren en op pad.

Ik ga morgen een echte tour doen, naar de Erawanwaterfalls en ik heb een vriendinnetje gevonden. Een Hollandse meid, faramciestudente, 6 weken alleen op reis ( “wat dapper” , zei ik tegen haar en viel daarna even stil). Ik ben vandaag precies zes weken onderweg. De tijd vliegt voorbij.

Heel toevallig zat zij dezelfde tour in haar uppie te boeken. Het klikte en we gaan dus morgen gezamenlijk op stap.

Zondag 17 juli

Gister was het feestdag in Thailand. Het boedistische ritueel om het regenseizoen te verwelkomen. Het lentefeest. Extra veel kaarsen, tempelbezoek, lekker eten en een vrije dag. De Erawanwatervallen stroomden over. Een buitengewoon feestelijk gezicht met al die Thaise toeristen die uitgebreid ( en dan ook echt uitgebreid!) picknicken in het nationaal park en met zwemvesten dobberen in de verschillende delen van de prachtige waterval .

Ook het bezoeken van de Birmaspoorlijn was een bijzondere ervaring. Een Nederlands jongetje zei tegen zijn vader: “ Sorry pap dat ik het zeg, maar ze hebben er wel een mooie plek voor uit gekozen”. En dat is zo waar. Dat zo’n gruwelijk deel van onze geschiedenis zich voltrokken heeft op zo’n indrukwekkend mooie plek. Het maakt je stil en nederig.

Ik ben nog een dag hier in Kanchanaburi, ga met mijn tijdelijke Nederlandse maatje Rianne ( en inmiddels heeft zich daar Jeremy, een Engelse jongen zich bij aangesloten) fietsen. O.a. naar het Warmuseum en daarna de rivier over, het wijde land in. Als ik me hier zou vestigen zou ik een fietsbureau starten. Goeie fietsen verhuren, mooie routes uitstippelen. Het is geweldig om op fietstempo de omgeving te verkennen. En de Thaise bevolking groet iedere keer vol enthousiasme als je voorbij komt snorren.

Nou ja, met mijn fietsje had ik de Erawanwatervallen niet kunnen bezoeken, dat is echt te ver weg. Maar toch….. Hollandse ondernemersgeest?

Maandag 18 juli

Ik heb mijn spullen weer gepakt en ga zo meteen met het minibusje naar Ayutthaya. De oudste stad van Thailand met vele Tempels . Fietsen is daar gewoon dus een stalen ros zal wel snel geregeld zijn. Voordeel van fietsen is dat je de tropische hitte als minder heftig ervaart. Je fietst gewoon in een briesje ( smeert je in met factor 100) en komt dan bijvoorbeeld bij een monkeyschool uit.

Nu heb ik me daar van te voren al redelijk over geinformeerd en het beeld van deze dieren aan een ketting en foto's van aapjes die met jurkjes door een hoepel springen zeiden mij genoeg. Deze attractie laat ik aan mij voorbij gaan en gelukkig stemde mijn fietsmaatje Rianne hier mee in.

Gewoon vrolijk verder fietsen, onderweg, de meest fantastische cappuccino van Thailand gedronken. Wederom vraag ik me af, waar leven deze mensen van want wie komt er hier nu toevallig voorbij om zo'n geweldig kopje koffie te scoren ( ze verkochten ook niet veel anders).

Het was fijn om zo'n dag of twee met een Nederlandse op te trekken. Praten in je moerstaal geeft toch meer nuancering, maakt het makkelijker in begrip en het was fijn om weer eens een goede dialoog aan te gaan. We hadden veel gemeenschappelijke interesses, dus smane fietsen, koffie drinken en 's avonds eten was een welkome afwisseling in het alleen op reis zijn.

En nu weer verder, nog een week en dan komt de familie. Ik kijk er langzaam naar uit. Het is leuk om ze te gaan laten delen in wat ik hier als zo fantastisch ervaar, de sfeer, de vriendelijkheid, de gemoedelijkheid en bovenal de ontdekking dat waar ik ook ben, ik helemaal van mezelf ben. Ik schreef al eerder aan mensen op een ansichtkaart.: ' Dat ik zover weg moet gaan om zo dicht bij mezelf te komen'. Ja, dat is helemaal waar en het is beslist de moeite waard!

het verhaal van afgelopen dagen

Helaas, nog even geduld. De internetmogelijkheden laten mij even in de steek. Ik zal pas morgen weer een nieuw verhaal kunnen posten.

Wel wat nieuwe foto's.

Prachuab Khiri Kahn

Zondag 10 juli

Ik heb me vandaag verplaatst van Koh Tao naar Prachuab Khiri Kahn en daar heb ik werkelijk van ‘s ochtends 8.30 uur tot 's avonds 19.00 uur overgedaan.

Een dag die begon met afscheid van Ouel bij Haad Sai Daeng. Dat was ontroerend, ze kwam naar me toe en knuffelde me, ik was verrast en het ontroerde ons beiden.

Daarna de boot van Koh Tao ( eiland) naar het vaste land en ik was voor de zekerheid op het achterdek gaan zitten. Het was een nogal heel erg ruwe zee...... Er werd iets omgeroepen in Thai en dan nog een keer zoiets maar dan met Engels accent. De horde toeristen keken elkaar niet begrijpend aan en bleven gewoon zitten. Alle Thai stonden netjes op en liepen naar voren. Misschien gingen ze een voorstelling geven?

Niet dus, een Thaise steward kwam ons vertellen dat iedereen naar de voorkant van het schip moest want anders kon de boot niet wegvaren. Dan sta je daar met z'n allen opeengepakt aan de voorkant, beetje te geinen en te hopen dat de zee niet dusdanig ruw is dat dit gedurende anderhalf uur onze manier van varen zal zijn.

Gelukkig niet, ik kreeg wel het advies om benedendeks in de airco te blijven i.v.m. zeeziekte. Dat heeft geholpen, ik heb droog de overkant gehaald en ik heb er zelfs enorm van genoten omdat de zee zo geweldig mooi blauw was en zo oneindig.

Aankomst in Chumpon. Wat nu, iedereen een bus in. Ongeacht waar je ticket naar toe ging, de bus zou naar het station gaan. Mooi, dat was ik al van plan. Op het station werd ik direct aangeklampt door een taxitaxitaximijnheer ' Train is not going, only in evening'.

Ja hoor, daar trappen wij niet meer in, we zijn per slot van rekening al 5 weken in Thailand!

Helaas pindakaas, geen trein, inderdaad pas geloof ik om half 7. Terug ( met oranje koffer, ja ja en gebogen hoofd) naar taxitaxitaximijnheer , die kon het voor 300 baht wel fixen hoor. Hij zou mij naar het busstation brengen. Ondertussen was ik zo eigenwijs geweest dat ik alle horde toeristen kwijt was geraakt. Die zijn natuurlijk ingestapt in een bus die klaar stond ( maar ja die gingen naar Bangkok, ik zou naar dat stadje gaan waar ik de naam niet eens van kon uitspreken). OK, ik durfde niet eens af te pingelen ( kan ik zowiezo niet zo goed).

Hij brengt mij naar busstation. Weer een vet half uur onderweg. Gedachten die door me heen gingen waren: nu word ik pas echt goed belazerd. Hij brengt me naar weet ik veel wat voor plek en biedt me straks voor het dubbele bedrag aan om me terug te brengen.

Mijn vertrouwen in de mensheid is niet groot genoeg. Hij bracht me naar een busterminal waar om 14.30 een bus richting Prachuab Kiri Kahn zou gaan.

Ik had nog 3 kwartier om wat te eten. Er was daar een zitplekje en een tafel met een aantal pannen erop. Er werd me een diep bord aangereikt met rijst en ik moest zelf maar even in de pannen kijken wat ik wilde hebben. Zag er allemaal uit als rijst met prutje dus op de goeie gok de vierde pan genomen. Was een uitstekende inhoud ik heb heerlijk gegeten en werd daarna door een official opgehaald omdat mijn bus er was. Een bus vol met Thai, geen enkele buitenlander( Farang) te zien . Betalen moest ik in de bus maar doen, viel heel erg mee. Dan weet je echt even niet waar je naar toe gaat want er is geen mens die Engels spreekt.

Aangekomen in het stadje dacht ik dan wel weer bij zo'n busterminal afgezet te worden ( deze bus ging naar Bangkok) maar ik werd midden op de snelweg uit de bus gezet. Sta je daar met je oranje koffer. Gelukkig ben ik naar het juiste land gegaan. Die Thaise mensen zijn zo aardig. Ze wezen naar de overkant van de snelweg en daar zou ik wel een taxi kunnen vinden.

Bijna plat gereden omdat ik weer vergeten was dat links rechts rijdt en andersom ( en op de snelweg heel hard!).

Aan de overkant geen taxi maar wel een brommer. Die kennen we ook nog, dus met koffer en al op die brommer, Hopla daar gaan we weer. Hij had een helm op, dat scheelde in mijn gevoel van veiligheid.

Goed, we zijn een dikke 12 uur verder, lekker gedoucht en dan Prachuab Kiri Kahn maar eens gaan verkennen. Ik zag al verschillende mensen op een fiets en dat leek me, met mijn enke,l de ideale oplossing. Et voila, 20 meter lopen en daar verhuurde ze fietsen!! Wat een toeval.

De fietsverhuurmevrouw deed ook aan massage, zag mijn enkel en smeerde daar gelijk een goedje op wat 'very good ' was en zei dat ik morgen terug moest komen. Doe we!

En fietsen maar. Op de fiets door de stad waar ik langzaam de naam van kan uitspreken. Zo vrolijk, zo blij.

Iemand schreef 'Dit stadje is het enige stadje waar ik met de auto zou durven rijden'. Nou, fietsen gaat ook heel goed. Links rijdt rechts en andersom behalve de fietsers en soms ook brommers.

Ik kwam terecht op de zondag markt annex kermis op de boulevard. Extra feestelijk in verband met het festival??? Er was een jongeren sportevenement en veel van die kids zwaaide naar mij terwijl ik over de pier croste met mijn gammele brik. Ik ben even de gelukkigste Hollandse dame op een fiets in dit stadje, het plezier spat er van af. Ik ben volgens mij zowiezo de enige Hollandse dame, heb geen toerist gezien. Dat is goed voor mijn Thais.

Maandag 11 juli

Volgend jaar neem ik mijn eigen fiets mee. Wat een feest vandaag. Ik ben naar een verlaten militaire basis geweest. Is geheel afgesloten, voorheen moest je nog je paspoort inleveren als je dit terrein bezocht maar ik werd door twee militairen gekeurd en mocht in een keer door op mijn stalen ros. Ik denk volledig onschuldige uitstraling

Een desolaat terrein met af en toe wat eettentjes/winkeltjes. Groepjes jongeren , die allemaal even enthousiast zwaaien naar de dame op de fiets en soms roepen ze heel dapper ' I luf you'.

Een groepje was wel heel erg giechelig, ik ben op mijn fietsje omgedraaid en naar ze toe gegaan. Twee meisjes renden heel hard weg ( zo eng ben ik nou toch ook niet?). Ik vroeg ze of ze mij op de foto wilde zetten. Dat wilden ze wel en andersom ook. Ik ben met hen allen, een voor een op de foto geweest en toen kwamen die twee bangerikken terug. Ze waren een enquêteformulier gaan halen. Blijkbaar moesten ze voor school een toerist interviewen en of ik dit formulier maar wilde invullen?

Veel gegiechel, achter de hand, blozend, wegkijkend. Vooral toen ik invulde dat ik vooral in Thailand de mensen zo aardig vind. Hun dag kon niet meer stuk. De mijne trouwens ook niet.

Ik drink een kopje koffie( vergeet te vertellen dat ik geen suiker wil) drink hem toch gewoon op . Ik haal een plastic zakje met verse ananas en een stokje. Ik geniet aan het strandje tussen de Thaise families die me beschouwen als een soort live-televisieprogramma. Ik besluit niet te gaan zwemmen omdat al die Thaise kinderen volledig in kleding zwemmen. Uit respect ga ik dan maar even niet met bikini te water, ik pas me aan.

En op mijn fietsje ga ik dan weer langzaam terug door dat prachtige lege gebied naar mijn stadje wat al net zo verlaten lijkt. Wat een rust. Ik ga mijn fiets inruilen voor een fiets met remmen, dat lijkt me voor mijn volgende fietstocht wel een prettig idee.

Had Sai Daeng- Koh Tao

4 juli Haad Sai Daeng

Ik heb me verplaatst. Niet naar het eerder aangekondigde Koh Nangyuan maar naar Haad Sai Daeng in de zuidpunt van Koh Tao.

Ik hoorde van zowel Sandy als Som teveel negatieve verhalen, ben daarna op internet rescenties gaan lezen en ben tot de conclusie gekomen dat ik het daar vooral overdag heel erg afschuwelijk zou gaan vinden. Het is een toeristische trekpleister, heel erg mooi, helemaal waar maar ook behoorlijk uitgemolken. In de avond, als de dagjesmensen, de snorkelaars en duikers weer vertrokken zijn schijnt het sprookjesachtig te zijn. Natuurlijk kan ik er niet helmaal over oordelen want ik ben er alleen maar langs gevaren maar toch...

Ik zit nu inmiddels op een ander, heel erg rustig mooi plekje. Moeilijk bereikbaar ( de taxi had een fourwheel aandrijving voor iets wat je nauwelijks nog weg kunt noemen), bootjes leggen hier niet aan, komen alleen maar voorbij gevaren. Rust, gezellig, vriendelijke mensen en bijna volgeboekt. Het hoogseizoen van de zomer is begonnen. Ik heb wel een fijne kamer vlakbij het strand met een koelkast die enkel geluid en verder niet zoveel doet en een FAN. Ik vind het prima. Airco lijkt fijner (en wat muggen betreft is dat ook zo) maar ik heb het vaak koud en zet dat ding dan op 24C of uit . Voor jullie in Nederland misschien onvoorstelbaar maar met 18 C heb ik het echt koud.

Van Sandy en Som heb ik afscheid genomen, niet voor lang. In augustus kom ik terug, met familie. Voordeel is dat ik de plek ken en ik ook door de bril van twee tienermeiden de omgeving verkend heb. Er kan nog steeds geshopt worden, ook op Koh Tao.

Niet op de plek waar ik nu ben. Ze verkopen voor noodgevallen wel muggenolie en zonnebrandcrème maar that's it! Internet is er soms. Ik begrijp niet zo goed waarom dat soms wel aanwezig is en meestal niet. Dat van mijn eigen laptopje kan ik volgen, daar is gewoon iets mis mee maar waarom sommige verbindingen, signalen sterker zijn en waarom sommige last hebben van de enorme hoosbuien is mij een raadsel. Kortom, weer even zonder de gebruikelijke lijntjes naar buiten.

Nou en wat kan je hier dan heel erg goed doen: luieren, lezen, door een heel erg mooie 'tuin'hobbelen, glazig naar de zee staren én snorkelen!!!

Wat een feest, ik heb werkelijk waar de mooiste vis van de zee gezien, bij sommige beter bekend vanuit het kinderboek, de regenboog vis. Heel groot, maar ja onderwater lijkt alles groter en dichterbij en hij zwom zo'n 10 cm van me af (dat kan dus ook goed een meter geweest zijn).

Het in en uit het water komen is soms een beetje lastig met geblesseerde voet maar ik kan hier redelijk snel direct gaan zwemmen en dan gaat de onderwaterwereld open. Binnen een mum van tijd zwem ik tussen de meest wonderlijk gekleurde vissen en griezels die zich vermomd hebben als zand of steen. Prachtig koraal, gekke wormen heel groot, dik en zwart met zuigmondje. Nou ja ik verval in herhaling .Maarja ,ik heb niks anders te doen dan die snorkelvlucht keer op keer met zeer veel genoegen te herhalen.

Ik kom er langzaam achter dat hier de toeristenindustrie grotendeels drijft op de arbeidsimmigranten/vluchtelingen uit Myanmar ( bij ons beter bekend als Birma).

De eigenaar van dit 'resort' is een Amerikaan met een Thaise vrouw, ze hebben een Thaise vrouwelijke manager, Ouel, in dienst en de rest van de bediening is afkomstig uit Myanmar. Daar klaagt Ouel ook over. Niet over de mensen zelf, die zijn heel aardig en vriendelijk maar er komt steeds een nieuwe groep. Zodra de ploeg namelijk een beetje ingewerkt/ingeburgerd is vertrekken ze naar een andere plek. De baas betaald namelijk te weinig, er zijn plekken waar meer verdiend kan worden. Ze worden zwaar onderbetaald, werken 7 dagen in de week van ‘s ochtends 7 tot 's avonds 10 uur en al het geld wat ze verdienen sturen ze op naar huis omdat het daar nog armer dan arm is ( dictatoriaal regime in Birma). Dus logisch dat ze naar 'beter' betaalde baantjes doorstromen. Ik heb nu wel in Birmees dankjewel en goedemorgen leren zeggen ( dat is dan weer heel anders dan het Thai, vergis je niet). Ze kijken dan verrast op en toveren een nog grotere glimlach te voorschijn.

6 juli

Ik heb de echte baas hier nog nooit gezien, overigens zijn dochter wel. Daar zat ik gister mee in een taxi . Zij studeert medicijnen in de VS en is hier voor een maand op vakantie. Ik heb gevraagd of ze iets aan de weg en aan de internetverbinding kon doen. Ik had haar natuurlijk kunnen vragen iets aan de salariëring te doen maar ik vermoed dat ze daar al helemaal geen invloed op heeft. Ze probeerde me uit te leggen dat door het weer de wegen nauwelijks te onderhouden zijn. Daar kan ik me na de regelmatige hoosbuien hier op Koh Tao wel iets bij voorstellen. De weg spoelt gewoon weg, zo simpel is het.

Kijk, dat is aardig, Ouel biedt me nog een glas heet water aan om het theezakje in te soppen.

Eind van de middag, tegen 5-6 uur schijn ik te moeten gaan snorkelen want dan komen de haaien hier in de baai.

Ik heb al wel bij mijn 'echte' duikervaring een groep haaien voor de boot uit zien zwemmen ( men dacht in eerste instantie dat het dolfijnen waren). Ook heb ik al een klein baby haaitje gespot maar tegen etenstijd komen de grotere. Het zijn volstrekt onschuldige haaien, lusten geen mensenvlees, ook niet een beetje. Sedert hier de vangst van haaien verboden is komen er langzaam weer meer van deze soort en het schijnt wel indrukwekkend te zijn om naast zo'n anderhalf meter grote haai te zwemmen. Mochten jullie na deze blog niets meer van me horen dan ben ik alsnog verschwunden en verschlunden dooreen shark!!

.

de man die steeds moet huilen

De man die steeds moet huilen

Als je langer ergens verblijft gaan mensen je als een deeltje van hun wereld ervaren, denk ik.

Gister zat ik op het terrasje van mijn restaurant en de ober, Sandy, kwam naar me toe met de vraag of ik een brief die hij geschreven had wilde corrigeren ( moet je net mij vragen, Engels was zo'n beetje mijn allerslechtste vak op de middelbare school).

Goed, doe ik.

Het was een buitengewoon ontroerende brief aan iemand van wie hij heel veel hield en dat wilde hij laten weten.

Slik, heel persoonlijk.

Maar ja, sommige dingen begreep ik niet helemaal, dus ik vroeg wat hij precies bedoelde en daar rolde er, beetje bij beetje zijn verhaal uit. Hier in het kort, want ik heb langer dan een uur met Sandy zitten praten. Hij heeft hier op Koh Tao, een paar jaar geleden een Zweeds echtpaar ontmoet en iedere keer als hij die tegenkwam gingen hij, mijn ober, en die Zweedse man huilen. Het was een hele innige band en hij is ze Papa en Mama gaan noemen Ze zijn vorig jaar opnieuw naar Koh Tao gekomen en ze hebben een week met hem door gebracht.

Terwijl hij het verhaal vertelde moest hij opnieuw steeds huilen, Sandy had het naar mijn idee over iets wat ik zielsverwantschap noem. Hij begreep niet wat er met hem gebeurde maar ervaarde wel totale liefde bij deze mensen. Zijn eigen ouders dachten dat het wellicht met een vorig leven te maken zou hebben en zouden deze mensen graag ontmoeten.

Hij schreef ze nu een brief omdat hij liet weten waarschijnlijk terug te gaan naar zijn geboorteland , Birma. Maar waar hij ook zou zijn, hij zou altijd aan ze blijven denken, ze zaten in zijn hart.

Terwijl hij dit vertelt rollen de tranen over zijn wangen, veegt hij ze beschaamd weg, kijkt naar mij en ziet dat bij mij ook de tranen over mijn wangen rollen. Glimlacht en samen staren we enige tijd glazig naar de zee.

Hij heeft een geweldig mooie brief geschreven ( ik heb die in mijn beste Engels gecorrigeerd) en hij gaat hem nu in het net overschrijven.

Na zo'n moment volgen er natuurlijk veel meer persoonlijke momenten en uitwisselingen. Over zijn leven in Birma, of zoals zij zelf zeggen,Myanmar. Over zijn leven hier, over 7 dagen per week werken, over zijn verlangens. En over zijn verlangen terug te keren naar de roots, homecountry en de onmogelijkheid daarvan.

Ik heb niet veel diepgaande contacten met andere mensen op mijn reis. Ik houd het ook een beetje af want ik heb het wel goed met mezelf. Maar dit contact ligt op mijn weg en is goud.

Het andere contact op deze plek is met Som, de ticketverkoopster. Zij zorgt tevens voor de honden bij dit restaurant. Overal waar ik tot nu toe gekomen ben stikt het van de loslopende honden. Mensen met een hondenfobie moeten hier zeker niet zijn. De honden zijn soms goed en er soms vreselijk aan toe. Som werkt als vrijwilligster bij de, ik noem het maar even, 'red de honden-club'. Je kunt deze club steunen door een zak hondenvoer te kopen. Dat ga ik straks als laatste daad op deze plek doen. Ze heeft me aangeboden dan even met de brommer te rijden. Dus daar gaan we weer. Niet met koffer achter op de brommer maar met een zak Pedigreepal ( en dan op zijn Thais). Een beetje eng vind ik het wel want Som heeft allerlei rare neurotische tics die ze in een svaste serie achter elkaar moet afhandelen. Ik weet niet hoe ze dat op de brommer gaat doen.

Morgen ga ik me weer verplaatsen. Het gaat redelijk goed met het voetje. Ik begrijp inmiddels dat ik verrekte enkelbanden heb en de kleuren zijn momenteel regenboogachtig. Ziet er goed uit.

Ik ga naar een ander deel van Koh Tao, Koh Nangyuan. Het is een piepklein eilandje op korte afstand van Koh Tao waar je fantastisch kunt duiken en snorkelen ( ik heb daar vorige week mijn eerste zeeduik van 12 meter gemaakt). Dat duiken gaat even niet lukken want ik kan nog geen flippers aan maar ik heb mezelf wel een fantastische snorkel cadeau gedaan. Door de duikcursus wist ik waar ik op moest letten en ik heb nu al een paar 'snorkelvluchten' gemaakt. Alsof je door een aquarium zwemt, geweldig!

Dus..... morgen KOFFER pakken, me met taxi (!!) laten vervoeren naar de pier en met boot naar nieuwe stek. Foto's volgen maar je kunt natuurlijk ook even op Google zoeken als je wilt weten op welk paradijselijk strand ik nu terecht kom.

verstuikte enkel en het paradijs

Verstuikte enkel en Bow Tongh Resort

Er zijn ergere plekken om je tijd door te mogen brengen. Wat is het hier super! Dichtbij de zee, 10 meter hinkelen, hééle lieve Thai die zelfs mijn handbagage willen dragen en me ondersteunen bij het hinkelen. Een bungalow wat wel een paleis lijkt. Ik dacht al bij mijn vorige Guesthouse verwend te zijn maar het kan nog veel beter en luxer ( nou ja, daar betaal en kies je ook gewoon voor). Om hier een week omhoog te zitten met mijn pootje is absoluut geen straf. Voor de liefhebbers, zie foto's.

Het gaat overigens al wel wat beter, hij ziet bont en blauw dus ik heb mezelf bedacht dat als hij weer een normale kleur heeft ik weer verder ga. Dat duurt nog wel een tijdje, zucht.......grijns/

Ik ben hier brommer met zijspan gearriveerd en heb deze jongen een dikke vette fooi gegeven omdat hij wederom, net als de rit naar de dokter, mij heel voorzichtig, bijna stapvoets heeft weggebracht. Geweldig want over het algemeen scheuren ze hier enorm rond. Rijdt het verkeer ook nog eens links maar op de een of andere manier lijk ik dat steeds te vergeten. Dus... stel je voor: ietwat grijzende dame met omzwachtelde voet tracht over te steken en krijgt ter plekke een toeterserenade van wel 5 jonge Thai op brommer( die zowel links als rechts passeren, of andersom). Kortom, ik zit nu aan het strand, hoef nergens heen, heb mijn natje en droogje en vanmiddag een uitstekende curry ( Gaang) gegeten. Dus lekker blauw laten dat voetje, niks meer aan doen.

Ik heb op deze plek inmiddels een nieuwe 'vriendin', Som. De leeftijd durf ik na mijn enorme inschattingsfout van Suske en Wiske niet meer in te schatten. Ze wil heel graag Engels praten. Doet de verkoop van de tickets ( wat,hoe, waar, wanneer je maar ergens naar toe wilt, als ze maar kan verkopen) en heeft zelfs een aantal niet te verstane Nederlandse woorden in haar vocabulaire. Maar ze komt zo af en toe naast me zitten, zegt wat in het Engels ( wat heel erg op Thais lijkt) glimlacht en staart dan samen met mij naar de zee. Goed hè! Ik mag ook haar laptop lenen om deze berichten op mijn blog te zetten. Ze vond het wel grappig dat ik die van mij in de vuilnisbak wilde gooien om te demonstreren dat hij het niet deed

Ze zegt dat het aan de andere kant van het eiland mooier is. Dus voordat ik dit voor augustus opnieuw ga boeken ( met de hele familie) ga ik zodra ik wat meer kan dan hinkelen eens aan de andere kant kijken. Dat doe je dan weer met bootjes want de wegen zijn redelijk onbegaanbaar.

Vrijdag 1 juli

Gister arriveerde hier op het strand een peuterspeelzaalgroep ( zie tekening). Dat wijkt in gedrag en manier van omgaan met kinderen niet veel af van onze Westerse stijl. Maar het was dan ook duidelijk een internationaal gezelschap met een aantal blonde (maar ook Thaise) kindjes ( groepsgrootte 12) die allemaal Engels spraken. Vroeg tweetalig beginnen zullen ze ook hier gedacht hebben. De Thai zijn over het algemeen, wat ik zo om me heen zie, erg lief voor kinderen en ik moet eerlijk bekennen dat ze er ook allemaal heel erg schattig uitzien.

Gister probeerde ik in het restaurant iets te bestellen wat niet helemaal goed ging. De ober zei me dat ik beter naar een ander restaurant kon gaan. 'Waarom'. 'Kitchen is not good' en hij wees naar de keuken. Maar 's middags had ik nog uitstekend gegeten?. Dus met grote ogen en veel expressie ( ik moest weer even aan de boot denken) vroeg ik of de kok niet goed was. 'NO, NO,NO, Cook is good'! Uiteindelijk bleek dat de vis die ik graag wilde niet gevangen was vandaag. Met dezelfde expressieve vaardigheden heb ik hem gevraagd om die vis dan maar zelf te gaan vangen. Hij kon er gelukkig om lachen, haalde zijn collega erbij, gaf die dezelfde opdracht ( maar dan op zijn Thais) en uiteindelijk kreeg ik heerlijke andere ( verse) vis. Het maakt mij niet zo heel veel uit, het eten smaakt zo goed.

Met de enkel gaat het goed. De schade wordt nu echt zichtbaar, hij krijgt aan beide kanten alle kleuren van de regenboog, dat maakt op mezelf ook wel indruk. Gelukkig, ik was geen aansteller ( dat ga je als je zo alleen op reis bent dan soms wel denken). Ik ga vandaag maar eens rustig richting het stadje lopen en kijken vanaf welke plek ik een taxiboot kan krijgen en of ik weer ergens een lekkere cappuccino kan drinken want daar heb ik zin in.

Overigens kan mijn nieuwbakken vriendin Som in alle talen wat zeggen. ( het klinkt allemaal ongeveer hetzelfde maar heeft wel de tongval van die taal- een soort djabbertalk). Dat is haar visitekaartje waarmee ze mensen charmeert. Haar eerste vraag: 'where do you come from?'wordt dan beantwoord met het 'dankjewel en hoe gaat het met je?' in betreffende taal. Soms volgt er ook nog een vloekwoord. Natuurlijk moet je dan glimlachen en is de buit binnen. Op de foto is ze net voor mij treintickets aan het boeken- 'Special price for you'. Dat zal wel en het maakt mij niet uit- ze zal haar loon ook aan iemand moeten verdienen, nou, ik gun het haar!

Sawadee ( met klemtoon op dee geloof ik)

Koh Tao

25 juni

Ik heb mij verplaatst. Ik ben van Koh Phagnan naar Koh Tao verhuisd. Koh Tao is 'het' duikerseiland in deze contreien en ik ben gisteravond reeds gestart met de cursus.

Weg gaan van Whynam was niet makkelijk. Met tranen in de ogen heb ik afscheid genomen van Suske en Wiske, die me hand in hand hebben uitgezwaaid. Ik had het daar wel goed.

Maar ja, het leven roept. Als ik nu op mijn nieuwe plek zit weet ik niet zo goed meer waarom maar dat overkomt me vaker bij veranderingen. In elk geval zit ik nu op een zeer geïsoleerde plek ( iets teveel naar mijn zin, dus ik heb mijn koffer al weer gepakt en ga vanmiddag iets anders zoeken). Ik zit nu boven op de rotsen met een woeste zee onder me. Die zee beukt er op los alsof er een orkaan woedt.

Om op deze plek te komen heb ik gisteravond achter op een taxibrommer gezeten. Dat is de tweede reden om naar een iets minder geïsoleerde plek te gaan. Terwijl die jonge Thai zo door het donker naar de accommodatie scheurde probeerde ik hem nog te vertellen dat ik getrouwd was en twee kinderen had. Het had weinig effect, hij glimlachte, knikte beleefd en scheurde door. Niet voor herhaling vatbaar. Wel weer een avontuur, dat wel...

Volgens de duikinstructeur is de nu onder mij woest tekeer gaande plas water een kalme zee! ( deze opmerking van hem maakte hij i.v.m. zeeziekte). Vandaag gaan we eerst in het zwembad duiken. En zoals bij zoveel nieuwe zaken die ik aanpak raak ik in eerste instantie in paniek en denk ik....ga ik dit echt willen? OK, Gewoon proberen! In het duikcentrum moest ik gisteravond 3 instructie DVD's bekijken. Ik heb daarna gezegd dat ik alsnog wilde stoppen. Ik vond het geen gerustellende beelden. Maar Jim, mijn enthousiaste duikinstructeur, trok me daar doorheen en vandaag gaan we dus aan de bak. Ik lever zo meteen mijn huiswerk in ( ja ja, het is net school) en ga mezelf in het pak hijsen.

Mijn buddy ( mededuiker) is Francis, een Canadese jongen die naar me zat te staren alsof hij met zijn oma onder water moest. Nou zo erg is het nu ook niet maar ik voel me op dit eiland tussen alle die jonge duikgoden en godinnen niet echt de jongste. Hij went er maar aan.

Zondag 26 juni.

Ik ben verhuisd naar het 'drukke centrum' van Sairee beach zelf. Zit in een fijn questhouse boven een Toko ( en zo ruikt het ook!)en heb een kamer met TV en Fan ( ventilator) en koelkast en elektriciteit. Ik weet niet wat me overkomt na alle soberheid van afgelopen weken.

Ik dacht dat ik vanuit mijn lonelyplanet bestemming met een auto door het duikcentrum opgehaald zou worden maar dat bleek ook een taxibrommer te zijn. Dus.... Met koffer en al op die brommer. De eerste 200 meter was de weg zo steil omhoog dat we alsnog moesten gaan lopen. Daarna koffer tussen de Thai en mij in en scheuren naar het stadje. In elk geval weer een mooie tekening waardig.

En toen de duikcursus. In de ochtend in het klaslokaal, veel theorie en uiteindelijk proefwerk maken. In de middag het zwembad in. Wat een bijzondere ervaring. De regelmatige 'paniek', niet meer weten wat je moet doen en ervaren dat als je maar rustig blijft nadenken( en vooral ademen), stap voor stap de instructies volgt je gewoon onder water kunt ademen, kunt kijken en allerlei oefeningen kunt doen om je voor te bereiden op de zee. ( bv je bril verliezen en opnieuw opzetten, geen lucht meer hebben en samen met je buddy naar boven moeten op zijn extra luchtslang).

Dinsdag 28 juni

Na gisteren een zeer enerverende dag in klaslokaal en zee ( mijn eerste twee duiken gemaakt) zit ik nu enorm te balen op mijn kamer. Ik ben gister in het donker op het strand door mijn enkel gegaan en kan bijna niet meer lopen. Dus geen diepteduik vandaag ( het zou 18 meter worden en enkels zijn toch echt noodzakelijk met flippers aan) maar wel naar een Thaise kliniek. Nou dat laatste klinkt dan ook weer als avontuur dus zullen we het maar positief labelen.

Die zeeduiken.... Tja wat een avontuur. Dat is echt een hele andere wereld. Ik heb o.a. de clownvis gezien ( ook wel bekend als NEMO), zebravisjes, een grote zeeslang,heel veel fantastisch mooi koraal. Nou ja, weer zo'n beetje het beeld wat je in een exotisch aquarium ziet maar dan gewoon in het echt. Zo bijzonder. Ik kwam weliswaar kotsend het water uit ( was daarvoor al een beetje zeeziek) en heb de hele terugweg buiten boord gehangen ( kalme zee, ja ja, niet als je daar héél gevoelig voor bent).

Maar voor vandaag zou ik een zeeziekpil slikken en alsnog gaan. Helaas...gewoon een stomme misstap. Hij is niet gebrokenmaar laat er toch maar even naar kijken.

Dus zit ik nu te wachten en te bedenken hoe ik bij die kliniek kom ( ik denk toch weer achter op zo'n brommer,nou ja, alles went!).

Ja alles went, een van de zonen?? van eiegenaar van het questhouse heeft mij heel voorzichtig naar de dokter gereden. Daar een Thaise arts met een beetje engelse kennis. Wat drukpunten aangeraakt , vette zalf erop, dik ingepakt en pillen mee. Ik kreeg niet zo duidelijk waarvoor die nu waren. begreep wel dat er niks ernstigs was, 7 dagen rust en als het na 2 dagen niet beter ginfg terug komen. OK. dan zit je daar en ben je even heel erg zielig maar gelukkig zijn de Thaise mensen zo verschrikkelijk aardig. Ze knikken allemaal vriendelijk, melijdens, vragen wat er is. Dan schiet ik idere keer vol en denk dat ik in het juiste land ben.

Nee, ik kom nog lang niet naar huis na zo'n stom accident.

Wel verplaats ik me morgen (met behulp van brommer met zijspan) naar een dikker resort, meer comfort, meer aan zee om daar mijn 7 dagen rust te gaan houden. Jim, de duikinstructeur, beloofde me dat ik na een week terug kon komen om dan alsnog 2 diepteduiken te gaan maken ( 18 meter). Ik ga dat nog even bedenken. Misschien gaan we dat wel in augustus doen als we hier met de hele familie komen.

Tot zover even.

astanga yoga

Dag lieve lezers,

Weer een nieuw verhaal.... ik heb niet veel te vertellen want ik kabbel hier van het ene rustmoment in het andere. Ik wist niet dat dat zo goddelijk kon zijn.

Ik maak niet veel anders mee dan twee vissers die met een vis met doorsnee van 1 meter binnen komen varen en nieuwsgierig komt de hele familie kijken. Het is vannacht een goeie vangst geweest.

Toh, de big boss, heeft zijn familieverhaal verteld aan een andere Thaise vrouw die zo nu en dan voor mij vertaalde. Het was net een theatervoorstelling. Veel expressie en zo dramatisch bleek het verhaal ook te zijn. Als kind heeft hij zo'n honger geleden dat hij in de weekenden zijn maag vulde met wat hij in de bossen vond. Hij wijst met ongelooflijk pijnlijk gezicht naar zijn buik, AIAIAIAI! (dezelfde kerm als hij op het moment dat zijn knie onderhanden genomen wordt, laat horen).

En ik kan je vertellen, dat gaat door merg en been. Inmiddels is hij 'rijk en welvarend'en brengt zijn moeder elke dag vis.' Zij zorgde voor mij, en ik nu voor haar'. Goh, dat doet me toch ergens aan denken.

En verder... ben ik begonnen met Astanga Yoga. Voor degenen die zich daar geen voorstelling bij kunnen maken. Het is een soort van Thaise massage die je jezelf aandoet. Ik klap met behulp van deze yogaleraar met 'gemak' mijn benen dubbel in mijn nek. Geheel vrijwillig en met plezier. Het is een pittige manier van yoga die me doet denken aan hardlopen. Maar dan zonder de belasting van de enkels ( nou ja, de knieën willen nog niet helemaal dubbelklappen maar volgens Nigel, zeg maar de Engelse neef Joost versie, kan dat binnen twee maanden wel gaan lukken). De oefeningen kun je volledig zelfstandig doen. Enige uitleg wordt me nu nog wel gegeven door de lieftallige Thaise assistente wiens Engels ik soms niet helemaal kan volgen. Terwijl ik dan staande op een been, de ander dubbelgevouwen in mijn lies mijn arm naar achter moet brengen mompelt zij weer iets als 'endex'. Ohja, die kende ik al, relax..... ok... doen we en adem in, en adem uit. Oef.

En toch , ik kom na 1 ½ uur buitengewoon fit daarvandaan, neem een duik in de prachtige stille zee en ga ontbijten met verse ananas, meloen , banaan en kleine stukjes mango. Wat wil de mens nog meer?

Ik eet elke avond bij mijn eigen restaurantje. Deels uit schuldgevoel. Er hangt een groot bord 'Don't eat, don't stay'. De andere gedachte is dat ik zo enorm geniet van de sfeer die er hangt. Er is niks, er gebeurt niks, er staat een Thaise Televisie te schetteren ( aan het muziekje te horen de Thaise versie van' Goede tijden slechte tijden'). En elke avond laat ik mij verassen met het menu. Gisteravond rijst met morningsglory. Prima, laat maar komen.

Misschien zijn er betere plekken om te eten, uitgebreidere kaart, duidelijkere keuze. Ik geloof het wel maar ik geniet van deze familie. De jongens die elke avond om 19.30 vertrekken om te gaan vissen en na een uur terugkomen met netten vol, en soms nauwelijks, vis.

Toh, die me vraagt 'What do you like?'. Fresh fish from this morning?' Nou, geef maar een stukje van die enorme lap die op het strand lag ( hoewel ik denk dat die linea recta naar een markt is gegaan).

Dia die het eten voor me klaar maakt, 'with rice?' Ja knik ik dan en glimlachend trekt ze zich terug in de keuken waarbij bij ons bij de keuringsdienst van Waren een nationaal alarm zou doen laten afgaan. Met de mooiste en liefste glimlach zet ze het voor me neer. Hoe zou ik het durven ergens anders te gaan eten?

Ze leert me zeggen 'a roy- mahk '. En als het heel lekker is 'a-roy mahk mahk. En dan glimlacht ze nog meer dan dat ze al glimlacht. Ik gebruik heel vaak de dubbele uitdrukking.

Gisteren kreeg ik van Neen en Dia een soort van kersen. Het smaakte naar een combinatie van olijven, kersen en sambal. Er zat behoorlijk wat suiker op en nieuwsgierig keken ze naar mijn gezicht. Met moeite en een zuur vertrokken smoel, stamelde ik 'a-roy mahk'. Waarop mij gul het bakje nogmaals voorgehouden werd. Als jullie de foto van Neen en Dia goed bekeken hebben kun je je misschien voorstellen dat ik samen met hun het balkje heb leeg gegeten. Ik weet nog steeds niet wat het was. Ze noemden het 'Feefee', misschien weet iemand dat? ( blijken het bv geroosterde kakkerlakken te zijn, nou ja, so what?)

Goed morgen verder.

Er komt nu een boot het strand op gereden, letterlijk, gewoon met volle kracht het strand op. Wonderlijke wereld die Thai.

Misschien is dit strand wel de schoonmaakdienst van de boten. Met hetzelfde aantal Thaise jongens en hetzelfde gesteun en gekreun als vorige week werd ook deze boot geheftruked en aan de onderkant schoongemaakt. Gelukkig ben ik een vrouw, ik hoef niet mee te helpen. Misschien zagen ze ook dat ik net van de yogaklas kwam en werd ik gespaard.

Inmiddels is er weer een stortbui over ons heen gekomen, de lucht klaart weer op en ik kan veilig richting internet- Vet Resort, wandelen. Ik ben gevraagd om vanavond deel te nemen aan de open MIC avond. Iedereen mag wat doen, zingen, dansen of ( en dat was de vraag) een tekening maken. Ik heb gezegd te komen maar dat ik me tot niets verplicht voel. Want dat was het doel van de reis. Alleen maar doen wat ik wilde.

Misschien komt de clownsneus die ik in mijn koffer heb dan nog van pas. Kan ik een voorstelling geven van de yogales. En zo zie je,oude gewoontes zijn hardnekkig.