verzameling verhalen bij gebrek aan internetverbinding

Zaterdag 18 juni

Vannacht weer in mijn bed liggen schudden vanwege een big party. Die Thai kunnen er wat van. De grote grap is natuurlijk dat daarbij weinig tot geen Thaise burgers aanwezig zijn. Het zijn vooral de farang die met een enorme feestvreugde en decibellen hun aanwezigheid hier vieren.

Het maakte wel dat ik om 6 uur in de ochtend alweer in die prachtige groenblauwe zee lag te dobberen, op de maat van een of ander feestnummer. Het is dan zo 'stil' en zo mooi.

Oeps, het regent nu heel erg hard ,ik zal met mijn laptopje ( dat ik weer aan de praat gekregen heb!) verder naar binnen moeten. Het is net een douchestraal en dan heel breed en heel groot ( weet je wel zo'n heel brede douchekop). Ik heb wel geluk want 10 minuten eerder zat ik nog op het bootje van Haad Rin terug naar mijn eigen strandje. Ik geloof dat als ik nog op het bootje zat ik had moeten helpen hozen, mijn hemel , wat een water uit diezelfde hemel ( maar niet koud, kinderlijk verfrissend!).

Gisteravond had ik met Richard, een Ierse jongen van 26, een say-farewell party. Hij ging weer verder en we hadden een paar dagen een leuk contact. Gezamenlijk hebben we op het strand een biertje gedronken omdat er in de keuken van de Thaise familie herrie was. Geen kookprogramma maar echte flinke ruzie. Het ging er flink op en de betreffende vrouw/dochter/ meisje is op de vlucht geslagen. Tot 's avonds laat zijn ze haar met zaklampen aan het zoeken geweest. Alle huisjes werden bezocht. Het was een naar idee. Ik ben vanochtend vroeg op stap gegaan dus ik weet niet hoe het nu is.

Ik ervaar op zo'n moment dat ik in zo'n totaal andere cultuur zit dat ik ook echt niet zou weten wat ik had kunnen of moeten doen. Er waren gelukkig een hoop Thaise vrouwen die zich er mee bemoeiden en dus hebben Richard en ik ons discreet terug getrokken. Op het Thaise strand Ierse liedjes zingen met een biertje erbij. Joost ( mijn neef) zou er van gesmuld hebben en er waarschijnlijk spontaan een Thaise rap gedaan hebben ( zie zijn reactie op mijn blog).

Ik ben vandaag dus een dagje uit geweest. Ben met boot en zo'n openvrachtwagentaxi (songthaew) naar het havenstadje van Koh Phagnan gegaan ( Tong Sala). Het is grappig, omdat, wat ik in Nederland zo makkelijk en gewoon vind, me verplaatsen van A naar B, hier een enorm avontuur is geworden. En zeker voor zo'n provinciaal als ik. Als je nou nog Amsterdam gewend bent.....

Ik ervaar mezelf nu als reuze dapper en avontuurlijk ( ben ik natuurlijk altijd al geweest maar ongekende kwaliteiten krijgen in den vreemde eindelijk een kans). Ik geniet van ieder stap die ik zet. Het is volkomen wat ik wil, ik hoef met niemand rekening te houden, met niemand te overleggen. Als ik een ananasshake wil bij een karretje( versgeperst, fantastisch) omdat ik denk dat het lekker is en de mevrouw heel vriendelijk kijkt, doe ik dat gewoon. Dat is zo'n rijk gevoel. Tja, natuurlijk is het niet enkel het gevoel, ik ben hier gewoon ook heel erg rijk. Bij momenten vind ik het lastig om me daartoe te verhouden. Maar goed, ik ben nu ook hun bron van inkomsten.

Ik kijk mijn ogen uit. 'winkeltjes'vol met spullen waarvan ik denk, wanneer koopt iemand dat nou? Waar leven deze mensen van? Zoveel eettentjes, zoveel 'reisbureautjes', internetshops. plasticmanden winkels, roze olifantenspaarpottenmagazijnen, naar garnalenpasta ruikende karretjes, kleding- kleding en nog eens kledingwinkels.

Nou, ze leven onder andere van mij , toerisme en visserij zijn de grootste bronnen van inkomsten.

Dus ik doe mijn best, ik heb al twee nieuwe jurkjes, made in Thailand of Taiwan of Indonesië . Ik heb nog geen roze olifantenspaarpot maar die gaat vast nog wel komen.

En verder doe ik werkelijk niets, ik luier, ik lees, lig in mijn hangmat naar de zee te staren. Geniet van de Thaise familie op deze plek. Leer van Suske en Wiske steeds meer Thaise woorden ( hoewel ik er nog steeds, als ik naar hun gezichten kijk niet veel van bak). Maar de Cha en toast met crummbled Kai kon ik vanochtend bestellen.

Maandag 20 juni

Deze ochtend kennis gemaakt met Nigel. Een , ik denk, Engelse, Yoga leraar die bij mij op het strand op een soort van plateau met uitzicht op zee, elke ochtend yogales komt geven. Als je maar lang genoeg wacht komt het goede vanzelf op je af. Deze man lijkt zo verschrikkelijk veel op mijn neef Joost dat ik er spontaan om moest lachen, een enorme sympathie voelde en me op gegeven heb voor morgenochtend.Prettige bijkomstigheid is dat hier behoorlijk wat Thaise mensen aan deelnemen. Ik voel me nu niet langer de eenzame Westerse gek die hier zijn geestelijke gezondheid probeert op te krikken. Ik kijk vol verwachting uit naar morgenochtend.

Gisteravond een staaltje Thaise massage van de big bos van Whynam mee gemaakt. Hij werd midden in het restaurant onderhanden genomen door een vriend/broer/buurman???en diens vrouw. Hij bleek last van zijn knie te hebben en na de massage kon hij helemaal niet meer lopen. Maar, dikke glimlach, en vertellen dat het 'very good' was. Hij had er al twintig jaar last van, kwam door het voetballen ( moest het Nederlands elftal vorig jaar niet tegen Thailand?). Als ik bedenk dat er in the middle of nowhere hier ergens ook een voetbalveld moet zijn word ik wel heel nieuwsgierig. Kan me gezien de directe omgeving daar nog geen voorstelling van maken. Ga me er vanavond verder in verdiepen.

En gezien de behandeling die hij kreeg houd ik me voorlopig toch nog maar even bij de meer onschuldige voetmassage. Zijnook ' very Good '!

volle maan

Ik heb vannacht , met volle maan, in de zee gezwommen en dat was toch wel heel bijzonder.

Ik kon niet slapen, daar waren een aantal redenen voor maar de belangrijkste was wel dat de maan vol op een spiegelgladde zee scheen en het zo betoverend was. Dus ik ben terug naar beneden gegaan en ben gaan zwemmen. Zo stil, zo mooi! Met uitzicht op achterliggend 'oerwoud', ook prachtig beschenen door diezelfde maan. Ik heb niet zo heel veel met pretparken maar ik denk dat de makers van de Efteling dezelfde droomvlucht hebben gemaakt.

En nu is het weer overdag en gaat het leven hier op het strand met de familie verder. De boot moest gerepareerd worden en met 5 sterke Thaise jongens, ze zien er over het algemeen jonger uit dan ze in werkelijkheid zijn dus wellicht kan ik beter mannen zeggen, werd die boot geheftruukt. (ik zou niet weten hoe je dit woord foutloos zou moeten schrijven). Dat duurde even want het was blijkbaar een zware boot. Uiteindelijk lag de boot( bijna net als de huisjes hier) op een aantal verticale palen en zijn ze de onderkant gaan schoonmaken. In eerste instantie voorzichtig er half onder kruipend maar blijkbaar was de constructie sterk genoeg ( en de opdracht die daartoe gegeven werd door de 'Baas' duidelijk genoeg). Nu een dik uur later is hij schoon en is het wachten op de vloed zodat hij weer in het water kan liggen.

Gisteravond ben ik voor het eerst naar een meditatie geweest, op het Vet Resort. Het bleek een lachmeditatie te zijn en ik kreeg eerder de indruk in een dramales beland te zijn ( overigens wel een erg leuke) dan dat ik aan het mediteren was. En zo krijg je dan denk ik toch steeds dat op je pad wat je nodig lijkt te hebben. Ik kwam daar met een grote glimlach vandaan. Temeer omdat je in een kring met allemaal Farang ( westerlingen) hier in Thailand heel erg je best gaat zitten doen om te lachen. Dat is wel gelukt, ik glimlach nog steeds.

Temmer omdat ik net een geweldige voetmassage heb gehad. Ze tintelen en leven dat het een lieve lust is.

Neen en Dia

Suske en Wiske hebben een naam. Ze heten Neen en Dia, zijn 16 jaar oud en getrouwd. Dus niks kinderen van 12 jaar........

Ik had, toen voor mij nog Wiske, als cadeautje een aquarel gegeven van een bloem en daarna kwamen ze los. Neen liet mij vol trots zijn tekeningen zien ( voornamelijk draken en arenden) en vervolgens de tekeningen op zijn buik. Vol trots, zelf bedachte ( en zelf gezette!) tatoo's. Het enige wat ik kon zeggen was wauw en auw. Dia (Wiske) knikte stilletjes.

En zo ervaar ik dat kunst en cultuur volkeren nader tot elkaar brengt. Wat linkse hobby? Neen vroeg of ik het bootje op het strand kon tekenen en gister heeft hij mij zijn tekening van diezelfde boot laten zien. Prachtig. Hijheeft zijn tekening vol trots naast mijn bloem in het café opgehangen.

Neen en Dia komen uit een ander deel van Thailand, Nam Tok, wat veel noordelijker ligt. Op mijn vraag of ze soms heimwee hebben schudden ze beiden glimlachend hun hoofd. Kortom, dat weet je dan niet. Zo'n gesprek gaat letterlijk met handen en voeten en veel tekeningen. Gelukkig heb ik me daarin door mijn vak al jaren in kunnen oefenen. We komen een heel eind en ik vind dat erg leuk.

Ik lees jullie reacties en lees die van Marco Polo en geef hem gelijk. Wat zeur ik nu. Ik zit inderdaad in een prachtig land met geweldig lieve mensen. Naast dat ik momenten ervaar van zoeken en alleen zijn( en hoe daar mee om te gaan) geniet ik ook enorm van de schoonheid om me heen en kijk ik mijn ogen uit naar wat Thailand te bieden heeft, en dat is héél veel.

Dus mocht ik de indruk wekken dat ik verlang naar een bruine boterham met kaas in mijn veilige Hollandse omgeving dan is die indruk volstrekt onjuist! Ik geniet elke dag van heerlijk tropisch vers fruit en fantastische , voor mij onbekende gerechten. Ik kijk mijn ogen uit naar de kleuren van de zee, de luchtenen de natuur daar omheen. Ik verwonder mij over de mooie vogels en hagedisjes die ik zie en ja, ik griezel van een dikke spin in de badkamer.

Dus niks depressief maar wel verhalen op mijn manier.

Een vrolijke zonnige groet vanuit het wonderschone Thailand

worteltjestaart

Maandag 13 juni

Ik val een beetje stil, waarschijnlijk hoort dat bij alleen-reizen. Verschillende vragen als ; waarom doe ik dit, wat doe ik hier, en dien ik mij niet te schamen met mijn enorme luxeprobleem? De plek waar ik ben is zo verschrikkelijk stil. Enkel de familie die hier woont, hun belangrijkste bron van inkomsten lijkt de visserij en allerlei onbestemde activiteiten die ongetwijfeld met het vissen te maken hebben. De taal en mijn gebrek aan kennis van hun cultuur maken dat ik dat enkel op afstand kan volgen. Wel boeiend om een keer het uithalen van de netten te zien en hoeveel meters net er in zo'n bootje ligt. Nog los van de hoeveelheid vis die daar uit komt. Echt handwerk en volstrekt duurzame visserij.

Maar ja... en dan... je draait je om en slentert weer terug naar je bungalow of richting Vet Resort waar de met name Amerikanen doen alsof ze je al jaren kennen. How are you.... How is your day, good to see you etc etc. En dat allemaal op Drama Queen toon ( heel hoog en heel kinderlijk). Wel heel enthousiast en ach, het doet me dan even goed 'Ik word herkend, ik ben even iemand' Daarna slenter ik weer naar mijn bungalow.

De grap is natuurlijk dat ik voor deze ervaring hier naar toe ben gegaan. Het ging er werkelijk over dat ik mezelf bestaansrecht wil geven zonder dat ik per definitie bij een groep hoor of voor iemand hoef te zorgen. Misschien is dat wel onmogelijk, hoor je altijd bij een groep ( en groepsdynamisch beschouwd wil je dat natuurlijk ook meestal en ga je je daar ook naar gedragen).

Gister ben ik even naar Haad Rin geweest, de place to be als je van die enorme feesten houdt. Ik geloof dat ik enkel met mijn mond open daar rondgelopen heb. Zo'n totaal andere sfeer. Overal winkeltjes met vooral neon-kleding (en bijbehorende schmink!), barretjes, cafés met enorme TV's waar een paar Thai vreselijk zitten te lachen om een enorm Amerikaanse, luide actiefilm. Om de drie meter word je aangeklampt door een taxibootbevaarder of gewone taxi-driver. Ik vond het een gekkenhuis en realiseerde me heel goed dat ik hier niet moet zijn als er zo'n party is en zo wie zo gewoon daar niet moet zijn. Dit vraagt echt een ander publiek.

Op de terugweg een boot gedeeld met een net gearriveerde Amerikaanse, die zwetend en puffend haar koffer het strand over zeulde. Met enig medelijden heb ik haar geholpen en hebben we gezamenlijke pogingen ondernomen om dat onmogelijke geval de boot in te krijgen. Wat een feest van herkenning.

De kunst van het nietsdoen leer ik vooral door te kijken naar de Thaise mannen. De vrouwen werken zich hier drieslag in de rondte (ik ben nog steeds geneigd om even mee te helpen, dus ik ben nog niet helemaal ingedaald). De mannen liggen in hangmatten naar de zee te staren en af en toe een order te geven. Ik bedenk me dan maar dat ze 's nachts heel druk geweest zijn met het vissen?

Hetzelfde patroon is te herkennen bij mijn Suske en Wiske, de twee Thaise kinderen die hier de tent runnen. Suske blijft net wat langer liggen en roept vaak naar Wiske wat ze moet doen. Totdat de vader zich er mee bemoeit en ook hij in de benen komt. Maar de rollen lijken al verdeeld. Ik twijfel toch ten zeerste of God of Allah, of wat dan ook dat zo bedoeld had.

Zie je, Wiske gaat nu de boel opruimen en Suske gaat in de hangmat liggen.

Pas op , daar stuur ik de Grijnzende Graaierd op af.

Ik heb nog steeds geen nieuwe massage durven ondergaan. Bij ieder bordje 'massage' duik ik de bosjes in, loer naar degene van wie ik denk dat die hem gaat uitvoeren en ben tot nu toe steeds stilletjes weggeslopen. Jammer want mijn nek doet nog steeds pijn. Ik ga zo meteen opnieuw op jacht naar een 'gecertificeerde' Thaise masseuse.

Ik zit overigens nu aan een heerlijke Thaise cappuccino met worteltjestaart. En nee, ik heb geen enkele neiging om in het Engels aan deze Thaise meisjes van het Vet Resort de mop van het worteltaartkonijntje te vertellen. Volgens mij zit ik hier dan volgend jaar nog. De taart is trouwens erg lekker. En de meisjes van het Vet Resort zijn ook allen gecertificeerd.

Op de foto's zien jullie onder andere Suske die een waanzinnig mooie grote vogel ( zoek in burgers Zoo maar op hoe die heet) stukken zoete aardappel aan het geven is. Zo'n vogel zit op de rand van het café ( en ook op mijn balkon, weer eens wat anders dan een salamander of kat).

Volgend keer ga ik het hebben over hoe het is om op mijn leeftijd tussen al die backpackers te zitten.

Gegroet.

Thaise massage vervolg

Vrijdag 10 juni

Een week onderweg en ik zit nu op de plek waar ik een tijdje ga zijn.

Een stil strandje in de buurt van een vet Resort waar ik nog kan gaan ontdekken wat daar behalve internet allemaal te doen is. ( yoga, meditatie en een aankondiging van 'ontdek je vrouwelijke magnetisme op dinsdag').

Het restaurantje van Wynam wordt min of meer gerund door 2 hele lieve Thaise kinderen van een jaar of 12 . Er lopen ook volwassenen rond maar de kinderen doen het werk bij de balie ( hoezo kinderarbeid?). Het is grappig om met hen te communiceren want ze begrijpen werkelijk niets van de in het Engels geschreven menukaart en de Engelse uitleg die je daar bij probeert te geven. Ik ben overgegaan op tekeningen en kreeg gisteravond een heerlijke nasi met zelf getekende ingrediënten erin. Ze kwamen nog allerlei groente tonen die er volgens hen ook in kon en moesten erg lachen bij mijn poging om spinazie(?) in het Thais uit te spreken. Het zijn net twee hondjes want als het rustig is liggen ze kroelend naast en boven op elkaar en hebben ze de grootste pret ( misschien zijn ze toch ouder?). Het is heel rustig hier dus dit kroelen is een regelmatig beeld. Zou dit hun leven zo zijn? En school? En toekomst?

Daarnet een Thaise massage ondergaan ( merk op , een ander woord dan genoten). Ik begrijp en voel nu werkelijk wat een Thaise massage is en dat is iets heel anders dan ik onderging in een zeer Westers Resort op Koh Samui.

Ik had eigenlijk bij aanblik van de masseuse al moeten kiezen voor een voetmassage, dat was beslist veiliger geweest. De masseuse zag eruit als een vrouwelijke slager, zo keek ze en nog erger zo gedroeg ze zich ook. Met haar ruim honderd kilo lag, zat, stond en bewoog ze boven op me. Ik durfde niet te zeggen dat ik alsnog een voetmassage overwoog. Mijn Thais en haar Engels had het waarschijnlijk ook onmogelijk gemaakt om er letterlijk nog onderuit te komen. Ze riep regelmatig iets als endex wat ik later kon vertalen als relax.

Wat hield mij op de been? De gedachte dat het in elk geval een goed verhaal op zou leveren en mogelijk een mooie tekening als ik dit beeld ooit gevangen krijg.

Zoiets dus.....zie foto van tekening

Zaterdag 11 juni

Ik heb een verschrikkelijke pijn in mijn nek aan die masseuse over gehouden. Als ik richting Resort wandel moet ik langs haar hut. Ik ben er net stiekem langs geslopen. Ik droomde vannacht dat ze achter een dikke palmboot met dikke graaiende vingers stond te grijnzen (ander woord voor Thaise vriendelijke lach). Zij staat op de urgentielijst voor de eerder genoemde inburgeringcursus, met stip genoteerd. Overigens ook een mooie titel voor een Thaise Suske en Wiske.

Mijn notebook heeft het begeven in de Thaise hitte. Ik krijg met geen mogelijkheid meer verbinding met internet. Een, zeker wel voor de inburgeringcursus geslaagde ( vanaf nu zal ik dat een gecertificeerde inwoner van Thailand noemen), lieve dame heeft me proberen te helpen maar gaf het na wat indrukken van verschillende toetsen ook op. Het moet zo zijn. Ik zal het met de internetcafe's moeten gaan doen. Tenzij er zo meteen een wonder geschiedt. Of , valt in dezelfde categorie wonderen, als mijn dierbare collega Huib even langs komt.

Overigens krijg ik het vermoeden dat ik door de twee Thaise kinderen voor de gek gehouden wordt. In dat geval ga ik ze voor het gemak inderdaad maar Suske en Wiske noemen.

Wordt een horrorverhaal: Suske en Wiske en de Grijnzende Graaierd.

Andere klanten krijgen het wel voor elkaar, allerlei gerechten van de kaart. ( hoewel, als ik heel goed kijk, lijkt het ook op de nasi die ik de eerste avond kreeg). De sandwiches zijn heerlijk maar zien er ook ongeveer allemaal hetzelfde uit. Dus misschien valt het bedrog wel mee. Het is in de avond wel verdacht stil hier, ik ben de enige die hier eet. Er is niemand behalve de Thaise familie. Ik vermoed dat de andere gasten hun vertier elders zoeken en na twee avonden nasi weet ik het ook wel.

Vannacht ben ik ditmaal wakker gehouden daar de beruchte of beroemde (het is maar net hoe leuk je het vindt) half of full moon party op Koh Phnagnan. Een feest wat een hele nacht doordendert en het hele eiland doet trillen van de heftige en harde muziek. Ik vermoed dat de bezoekers van dit festival hierna linea recta doorgaan naar de doven en slechthorende party een eiland verder op. Het feest eindigt pas als de maan ondergaat en dat was vandaag helaas pas om 8 uur ( in de ochtend). Het is een feest dat bol schijnt te staan van alcohol en drugs en wat door de eilandbewoners met enige verbijstering wordt 'gedoogd', leek me toch iets typisch Nederlands vanwege de enorme inkomsten door toeristen.

Vanavond schijnt er ook een feest in het vette Resort te zijn, ze verkopen ook oordopjes in de bijbehorende winkel. Hoe houd ik mijn omzet draaiende moet de eigenaar gedacht hebben.

Zo, ik ga kijken of ik een andere masseur kan vinden om mijn voeten te laten masseren. Als ze dat fijn doet mag ze morgen een gehele massage doen, met olie, kan het nooit zo hard gaan. Wat een weldaad hè!

Met opgeheven hoofd en vriendelijke glimlach

9 juni

Wakker geworden van een kat in mijn rotsverblijf... time to go. Muggen en salamanders tot daar aan toe , maar een kat...!

Koffer ingepakt en naar beneden gezeult, viel best mee, ik ben al wat kwijt geloof ik ( shampoo, zeep, zonnebrand). Daarna terug om handbagage te halen. Bril kwijt. Shit, zonnebril, essentieel hier in dit land en zeker als je onlangs aangevallen bent geweest door een ananas. Terug de rotswoning in, geen bril, ik heb echt niets laten liggen.

Terug. Alle handbagage op zijn kop, geen bril.

Shit, de koffer, hij zal toch niet in die stomme, veel te zware koffer zitten?

Moet ik daar in het openbaar, op het strand, mijn koffer uitpakken? Nog een keer terug, nog een keer mijn rugzakje bezocht.Er zit niets anders op dan die koffer uit te gaan pakken. Ik schaam me zo wie zo al voor dat oranje onding en nu moet ik ook nog eens laten zien wat voor een onzin zaken ik bij me heb.

Ik koester me in de gedachte dat niemand mij hier kent en ik aan al die blikken dikke ....... heb.

Helaas ook geen bril in de koffer. Nu heb ik echt een 'probleem'. Er schijnt bij het restaurant wel een bril gevonden te zijn maar die kunnen ze niet meer vinden. Ik doe nog een poging om in de shop te kijken (wellicht hebben ze hem nu reeds in de aanbieding liggen) Maar helaas geen bril.

Ik zal even brilloos verder moeten.

Zo meteen met de longtailboat naar Haad wai nam maar het is maar de vraag of die daar wil stoppen. De jongen die gisteren nog allervriendelijkst meldde dat hij dat voor me zou vragen is er vandaag niet. De eigenaar zei dat ik het maar op de boot moest vragen. Ik heb daar al weer een hele voorstelling van gemaakt. Met oranje, stomme, koffer door het zand baggeren richting boot. Koffer ( van 12 kilo) al-door-het-water-lopend optillen om aan man van boot aan te geven. In boot klimmen, met handen en voeten duidelijk maken waar ik naar toe wil 'No, Haad Wai Nam is finished( want het is veel te lastig). Na deze dialoog kan ik twee dingen doen, gewoon hier blijven ( koffer terug naar rotswoning....) ander strandje uitzoeken... ook goed.

Mai Pen Rai betekent letterlijk 'we zien wel, het komt zoals het komt'.

Een uurtje later:

Ik zit nu een strand verder op maar nog niet op de plek waar ik wil zijn. Man op de boot zei dat hij me daar af zou zetten. OK!

Op de boot zegt zelfde man met zelfde vriendelijke glimlach dat hij niet naar dat strand gaat. OK.

Loop ik daar dadelijk met die K.Koffer het laatste stuk, is te doen, zeggen ze met dezelfde stralende glimlach.

Gezien het feit dat hier nog WIFI is zal ik dit verhaal nog posten en daarna de tocht der tochten ondergaan, met een glimlach, dat dan weer wel!

een paar reisverhalen bij elkaar bij gebrek aan internet

6 juni in de avond

Sawadee-ka.
Het is raar om alleen te reizen, nu zit ik alleen met een singha (Thais bier) op mijn balkonnetje in het donker het klotsende water op Haad Sadet te beluisteren. Stikdonker. Mai PenRai,de accommodatie, is eenvoudig en relaxed. Als je geen luxe nodig hebt is het perfect. Er is weinig tot niets maar dat was in mijn opzet genoeg. Ach ja, er is lekker eten en drinken en een strand en veel natuur, zand en zee. Terwijl ik naar mijn rotsverblijfje liep dacht ik dat het net Burger Zoo in Arnhem was, maar dan in het echt.( zelfs de temperatuur hebben ze daar goed nagebootst, in Arnhem dan hè!).
Dat hagedisje is niet mee gereisd maar ik had hem dus beter wel kunnen inpakken gezien de hoeveelheid muggen. Hagedissen schijnen in rap tempo muggen te vangen.
Overigens, die longtailboot ging wel, sommige Thai zeggen volgens mij gewoon maar wat, enkel om je verder te helpen ( ze zijn echt heel aardig, de meeste dan, deze mevrouw die zei dat 'de boat finished 'was moet nog op inburgeringscursus). Ik ben even blijven navragen en werd uiteindelijk door de man van een hele aardige andereThaise dame ( die dezelfde cursus met goed gevolg heeft afgelegd) naar Meanam village gebracht .Een uurtje later zat ik als enige passagier op de boot die zo'n beetje alle stranden van Koh Phagnan aandeed. Ik moest door het water waden, koffer op tillen ( belachelijk dat ik een koffer bij me heb, heel erg onpraktisch als je naar zo'n plek gaat. Buiten dat zit mijn koffer veel te vol met allemaal spullen die helmaal niet nodig zijn. En zo'n koffer moet ook nog eens naar een rotsverblijfje boven in de rotsen gebracht worden. Dat laatste lukt dan nog wel door een aardige Thaise jongen, maar terug he, als je weggaat willen ze vaak niet meer helpen.....)
Goed, ik neem nog een slok bier en doe dan het licht maar uit, misschien helpt dat tegen de muggen.

Dinsdag 7 juni

Vanochtend een Chinese massage gehad, benen niet dubbel in de nek maar wel veel pijnlijke drukpunten. Hij zei dat ik morgen maar terug moest komen, dat was goed voor me...... ik twijfel want ik strompel al de hele dag rond. Ik heb een poging gedaan om naar de watervallen te lopen met een bijzondere inscriptie van de Thaise koning op een aantal stenen. Onderweg werd ik aangevallen door een zwerm muggen ( dat is weer eens wat anders dan een ananas). Morgen ga ik een nieuwe poging doen en dan met smeersel en lange mouwen.

Ananasmilkshakes helpen goed. Kwaal met kwaal bestrijden. Mijn oog lijkt volledig hersteld en ik heb de oogarts een ananaskaart gestuurd.

Op dit moment is het hier 20.30 en het is gaan regenen. Niet zo maar een buitje. Echt een douche. Jammer want ik heb afgesproken met Rik en de kinderen te gaan skypen en dat kan alleen maar bij het restaurant/receptie/café. Dat is ongeveer 5 minuten lopen maar ik denk niet dat deze laptop van zoveel water houdt.

Er komen nu ook allerlei beesten schuilen op mijn balkonnetje, best een eng land als je niet zo heel erg van beestjes houdt.Kijk, de regen wordt minder en ik ga de poging maar eens wagen, de WIFIzone weer bezoeken.

woensdag 8 juni

Nou die WIFI was finished gisteren. Dus vandaag maar snel weer poging doen zolang er wel internet is. Dit wordt voorlopig even mijn laatste verhaaltje want ik vertrek morgen naar een nog stillere plek. Ik merk dat het beschikbaar zijn van internet me nog bindt aan alles wat ik 'moet' en dat wilde ik juist niet. Ik ga naar Haad wai nam, een paar strandjes terug. Marijne is daar ooit geweest en adviseerde mij dat al bij mijn eerste aankondigingen om naar Thailand te gaan. Dus koffer pakken ( zucht, ik denk dat ik dat in etappes naar beneden ga zeulen) en op een klein bootje morgenvroeg weer op reis.

Ik ben deze ochtend bij de watervallen geweest, had me goed ingepakt, liters vocht verloren(gezweet) en daarna pardoes de waterval ingekukeld. ( gelukkig had ik mijn rugzakje even boven op een rots gezet). Het was verfrissend, ik wilde toch al zwemmen en combinatie van gladde stenen en teenslippers zorgden voor de rest. Nat worden is niet erg hier, je droogt wel weer op . Ik viel gelukkig niet te hard en had een hondje bij me die over me waakte. Dat hondje was vanaf Mai Pen rai meegelopen alsof hij me zou willen beschermen tegen verdwalen ( slim hondje, , snel door met wie hij te maken heeft). Pas terug bij het restaurantje liep hij weer weg, lief hè!

De zon komt nu langzaam door komt dus dat wordt smeren. Ik ga jullie groeten en vertel over, ik denk, een week weer verder.

Sawadee- Kah

Carolien

salamander in doosdnood

De salamander heeft vannacht zitten krijsen en gillen. Ik denk dat hij weg wilde en niet kon. Ik hoop niet dat hij nu in mijn koffer zit en mee gaat naar het volgende plekje en me daar wakker houdt.

Ik ga dadelijk richting Koh Phagnan maar de boot die ik wilde hebben is finished. Ik neem maar een grotere en kijk waar die mij brengt. Er lopen hier verschrikkelijk veel honden rond, en ze willen allemaal vriendje worden . Lopen gezellig mee totdat het duidelijk is dat je niets te geven hebt en ik loyaal aan Bommel ben.

Er lopen ook heel veel Thaise mannetjes en vrouwtjes rond bij dit hotel waar de functie mij niet helemaal duidelijk is. Bij een kapotte airco ( het leek wel een vliegtuig) kwamen er wel 5 kijken. De een met een enorme koude en warmte kraan, de volgende met een bezempje, daarop zonder iets. En allemaal kijken en weer weggaan. Vermakelijk. Het heeft een half uur geduurd en nog steeds maakt hij lawaai. koelte heeft zo zijn prijs.

Mijn koffer is weer gepakt ( ik heb echt veel te veel bij me en ga kijken of iki de helft kan lozen, Schoenen zijn bijvoorbeeld niet nodig, teenslippers volstaat.

Gister mijn eerste massage genoten, een echte thaise..... ik geloof dat mijn benen dubbel in mijn nek werden geklapt en daarna vroeg ze me : 'now your a new woman?'Dat kan je wel zeggen.

Ik geniet!